Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Are you ready for this shit motherfucker?!” schreeuwt fucking Corey Taylor tijdens het eerste fucking nummer door de fucking microfoon. De Maggots (koosnaam voor de kleine Slipknot-smurfen in de fucking pit voor het fucking podium) schreeuwen bevestigend. Even daarvoor hebben ze hun fucking afkeuring nog door de fucking zaal laten schallen nadat een motherfucker heeft gemeld dat fucking Slipknot zogenaamd niet komt opdraven. Grapje van de negen gemaskerde motherfuckers. Of acht (net als in Paradiso eerder dit jaar). Of fucking zeven. Maakt het uit. Je hoort het verschil toch niet, want vooral de motherfucking percussionisten klinken alsof ze op fucking pannetjes trommelen. “Are you ready for a fucking war?!” schreeuwt fucking Taylor niet veel later. Het is ongeveer het laatste fatsoenlijke dat we van de motherfucking zanger horen, want de rest van de dubbel-cd is zijn motherfucking stem behoorlijk fucked up. Kan ook door de fucking vermoeidheid komen overigens. Of je hoort het gewoon fucking slecht omdat de cd’s klinken als één fucking bak herrie. Alleen de fucking bassdrum komt helder door.
Om kort te gaan: fucking Slipknot is geen band voor een fucking live-cd. Slipknot moet je met je eigen fucking ogen zien, desnoods op dvd. Dat is motherfucking indrukwekkend. Slipknot is een fucking visueel spektakel. Zonder beelden is er geen fucking fuck aan. Net als een cd van Hans motherfucking Teeuwen ook geen fuck aan is omdat je die fucked up mimiek van hem niet kunt bekijken. Als je Slipknot ziet, weet je ook dat die fucking drumsolo aan het eind van de eerste motherfucking cd niet één lange ratelende dubbele fucking bassdrum-test is, maar dat het motherfucking drumstel op een gigantische arm negentig fucking graden gekanteld is. Een vier minuten lange fucking drumsolo op een motherfucking live-cd: hoe fucking boring wil je het hebben, motherfuckers!
En dus klinkt het allemaal nogal fucking zielig en vooral heel fucking puberaal, omdat fucking Taylor tijdens zijn vele motherfucking speeches tussendoor werkelijk ieder motherfucking zelfstandig naamwoord vooraf laat gaan door een bijvoeglijk ‘fucking’ of ‘motherfucking’. Het werkt op mijn fucking lachspieren. Als je echt wilt zien wat Slipknot live is, haal je de fucking dvd Disasterpieces uit 2002 in je motherfucking huis. Dan mis je weliswaar de fucking nummers van de laatste fucking studio-cd Vol. 3: The Subliminal Verses, maar je kunt tenminste fucking zíen waarom het zo’n motherfucking chaos is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/slipknot/9-0-live/11171/
Meer Slipknot op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/slipknot
Deel dit artikel: