• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Skeletons and the Kings of All Cities | Lucas

Zeer percussief, maar dromerig plaatje.
CD, Mutante/PIAS

Tekst: Sid Meuris

Publicatiedatum: 15 juni 2007

Skeletons is het pseudoniem van New Yorker Matt Mehlan. Bij zijn vorige langspeler – Git (2005) – opereerde hij onder de naam Skeletons and the Girl-Faced Boys. Voor deze vierde verzamelt hij een tiental muzikanten rondom zich en veranderen ze in Skeletons and the Kings of All Cities.

Lucas is vernoemd naar een dorpje in Kansas, alwaar de Hof van Eden gesitueerd zou zijn geweest. Tijdens een tournee passeert Mehlan daar toevallig en hij begint spontaan deze plaat te schrijven. Wat dat conceptueel te maken heeft met de afrobeat-gitaren die her en der opduiken en die, in combinatie met Mehlans zachte stem een Paul Simon-gevoel oproepen, is verre van duidelijk. Maar een beetje vaagheid heeft nog nooit iemand kwaad gedaan.

De vaak lange nummers schieten alle richtingen uit. Er wordt veel nadruk gelegd op percussie; met dubbele drums en behoorlijk uitgesponnen grooves. Veelgelaagde harmoniezang gaat gepaard met gerammel, getik en gepor met alles wat ze maar kunnen vinden.

‘Hay W’happns?’ opent bijvoorbeeld met schel getoeter op een trompet. Het meanderende ritme en een lome akoestische gitaar worden aangevuurd door handgeklap en allerhande kleine percussieve elementjes. Het lijkt alsof geen enkele tamboerijn, cabasa of berimbeau tweemaal gebruikt wordt. Maar wanneer halverwege het eenmalige refrein passeert, valt alles mooi samen.

‘Let it out’ lijkt met zijn falsettovocalen dan weer op een verwaaide versie van die minimale, psychedelische funk die Prince lang geleden al eens pleegde te vervaardigen. Hier weliswaar zonder het pakkende refrein.

Ritme is het belangrijkste element op deze plaat, maar het hoeft niet altijd tribaal gedrum te zijn, want indien nodig valt de beat stil tot een atmosferische aanwezigheid, waarover akoestische gitaren, strijkers en synths dwarrelen. Ze verkent het braakliggende terrein tussen Animal Collective en The Polyphonic Spree, tussen postrock en freejazz; tussen schoonheid en 'interessantigheid'.

Soms is het intrigerend, soms word je er ongemakkelijk van. Na beluistering van Lucas is de drang naar iets tastbaars in ieder geval onbedwingbaar. Een plaat van James Brown, een groot pak friet of een paar meppen op je gezicht...

http://www.kindamuzik.net/recensie/skeletons-and-the-kings-of-all-cities/lucas/15608/
Meer Skeletons and the Kings of All Cities op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/skeletons-and-the-kings-of-all-cities