Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ik val met de deur in huis. Sinai Beach stinkt een beetje naar rechtschristelijk denken. Handig want zowel gelovigen als ongelovigen hebben zo pas in tweede instantie in de gaten dat de metalcore van dit Amerikaanse vijftal maar net de middelmaat ontstijgt.
De muziek dan maar. Het bekende probleem met een verzadigde stijl is herhaling. Het kostte death metal in 1992 zijn kop, hetzelfde gaat gebeuren met metalcore (sorry, New Wave of American Metal). Tel maar op: weer emotionele dubbele zang (hoewel de cleane zanglijnen net dat beetje extra weten te genereren), weer de inmiddels bekende galopperende riffs en getriggerde drums, break downs die je zes meter onder de grond nog hoort aankomen, weer flirten met Lamb Of God, weer de juiste poses, weer de afwisseling tussen agressie en melodie. Kortom, weer eentje om te vergeten.
Les één in het schrijven van een goed metalcore nummer is ‘hoe-schrijf-ik-een-alles-verslindende-riff’. En daar hebben de knullen van Sinai Beach niet opgelet. Verder onderscheiden had gekund door details. Een goede, pakkende melodie bijvoorbeeld (niet voor iedereen weggelegd), of brute agressie, ‘n sample misschien, of fenomenaal solowerk (zeker niet voor iedereen weggelegd). Ook die les is aan de band voorbij gegaan.
Waar de band wel goed heeft opgelet is tijdens godsdienstles. De onverdroten wijze waarop zanger CJ Alderson in elk nummer God schreeuwt, zonder nuance en dat is misschien wel wat ongelovigen of anders-gelovigen vooral het meest tegen het hoofd stoot.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sinai-beach/immersed/9165/
Meer Sinai Beach op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sinai-beach
Deel dit artikel: