http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Sharko | III

De band die Wallonië op de muzikale kaart zette.
CD, /Bang!

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 20 oktober 2003

Met hun alom geprezen debuut Feuded uit ‘99 zette de Brusselse band Sharko destijds niet alleen zichzelf maar ook Wallonië op de muzikale kaart van België, naast onder meer Venus en Starflam. Ook opvolger Meeuws 2 deed het erg goed en kreeg recent zelfs uitstekende kritieken in enkele gerenommeerde Engelse vakbladen. Afgelopen zomer werkte de groep een bescheiden tournee af in de UK, maar intussen is onze aandacht alweer volledig gevestigd op III, waarvoor het trio rond David Bartholomé beroep deed op de diensten van Ben Findlay (rechterhand van Peter Gabriel).

Dat Belgische bands niet terugdeinzen voor experimentele songs met een uiterst grillig karakter, is genoegzaam bekend. Ook Sharko bediende zich op hun twee eerste platen complexloos van dit handelsmerk en weten dit op III zelfs nog verder uit te diepen, zij het niet altijd even geslaagd en succesvol. ‘Tonite’ is daar een uitstekend voorbeeld van; opgenomen in de backstage van een Frans dorpje en het is er aan te horen ook. Enkele inderhaast aangerukte blazers gooien nog een laatste reddingsboei uit, maar creatief brein Bartholomé weet zijn geesteskindje echter niet meer te redden. Waarom deze song dan ook tweemaal op de plaat prijkt, is ons al helemaal een raadsel. In ‘Luv Mix’ verbrandt de Sharko-frontman dan weer ei zo na z’n vingers door teveel ideeën in één en dezelfde song te willen stoppen, ook al zijn de computergestuurde stemmetjes bijwijlen hilarisch. Bij een aantal andere nummers kunnen we het gevoel dat er meer ingezeten had, niet van ons afschudden, maar misschien zijn we hier in België de laatste tien jaar wel té verwend geweest en liggen onze eisen gewoon te hoog. Tot zover echter onze klaagzang, verder rest echter niks dan lof.

De frivole single ‘Spotlite’ kan ons wél uitermate bekoren, ook al herkennen we sporadisch fragmenten van de vroege Moondog Jr., idem voor ‘Ripoff (a phone call)’ en de grappige woordspeling ‘Y.M.C.O.’, dat het resultaat zou kunnen zijn van een doorgedreven jamsessie tussen Stef Kamil Carlens en Mauro Pawlowski. ‘Sing LA’ is dan weer de aanstekelijkste song op III, het lied heeft tevens een niet te onderschatten dosis humor in de aanbieding, terwijl het naar Americana neigende miniatuurtje ‘Les Eagles’ wat ons betreft nog wat langer had mogen duren. Halverwege stuiten we pardoes op ‘President’, met voorsprong de beste song op de nieuwe Sharko-plaat, Bartholomé brengt er op ongedwongen wijze ode aan de vrouwen van de ex-Presidenten van de USA, een woest pulserend gitaarrifje en een voortreffelijke outro vol minzame strijkers doen de rest. Het eenvoudige ‘Bath’ moet het hebben van één doeltreffend gitaartje en een pompende bas en ook hier valt niks af te dingen op het vakmanschap van duivel-doet-al David Bartholomé. We zouden zowaar nog de ongepolijste productie vergeten, maar na drie platen is er geen mens die daar nog van wakker ligt.

III is dus allesbehalve een hapklare brok geworden en het duurt dan ook een tijdje vooraleer we alle ingrediënten kunnen positioneren. Sharko laat zich dus ook nu geenszins ringeloren door – vaak al te verlammende – extrerne factoren en blijft eigenwijs haar ding doen. Bartholomé & Co verdienen dus uw respect, zeker in een jaar dat het in Antwerpen nagenoeg windstil blijft!