Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het maakt geen reet uit hoe de technologie zich ontwikkelt, hoeveel progressieve zielen het spoor van Ulver volgen of hoeveel kinderen je ’s morgens vroeg naar school moet brengen, sommige bands blijven trouw aan de zwartgeblakerde wortels van die oude boom waaraan Bathory, Mayhem, Emperor en Darkthrone ontsproten zijn.
Setherial behoort ook tot die eerste lichting en al hebben ze niet de status van een band als Mayhem, ze roeren nog steeds hun staart en wisten in 2003 nog best indruk te maken met een potje oude school blackmetal op Endtime Divine.
Ook weinig poeha op Death Triumphant. De band beseft zijn kracht, en waarschijnlijk ook zijn beperkingen, en houdt zich wijselijk bij raggen volgens beproefd recept, riff na riff na riff.
Setherial opent Death Triumphant met ‘The Limbo of Insanity’ zoals het Endtime Divine afsloot. Niks geen intro, vol erop. Het titelnummer is uit melodieuzer hout gesneden en bevat zelfs wat, al dan niet korte, downtempo breaks waarin zelfs sporadische keyboardklanken opdoemen. Met ‘Relinquishment from the Unlightened Chambers’ tonen de Zweden zich van hun meest avontuurlijke kant. Wat niet betekent dat deze song enigszins uit de toon valt bij het ongeremde karakter van de rest van het album. Afwisselen van stop-start riffs, een enkele akoestische gitaar en de krachtige vokills van Kraath leggen zowaar een episch spanningsveld aan zonder te vervallen in doelloos gepingel.
Setherial en doelloos gepingel gaan sowieso niet samen. Elke noot dient een simpel doel en er wordt nergens om de hete brij gedraaid. Death Thriumphant is uiteindelijk gewoon een goede blackmetalplaat zonder dat ze daadwerkelijk iets toevoegt aan het genre. Voer voor de conservatieve blackmetalfan dus.
http://www.kindamuzik.net/recensie/setherial/death-triumphant/12907/
Meer Setherial op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/setherial
Deel dit artikel: