Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Britse Seafood was al vaker dicht bij een doorbraak. Zo stonden ze bijvoorbeeld op Glastonbury 2002 en wisten ze Londens Electric Ballroom uit verkopen. Met album nummer drie As the Cry Flows lijkt de kans om door te stoten naar een groter publiek alleen maar kansrijker.
We horen een prachtig gelaagd geluid dat bulkt van de spanning en melodie. Leunend tegen postrock zoekt Seafood zijn weg tussen melancholieke gitaarpop, noise en meezingbare refreinen. Vergeleken met de eerste twee albums is het gebruikte instrumentarium behoorlijk uitgebreid, wat het geluid rijker en dieper maakt. De inbreng van Ed Hardcourt op As the Cry Flows mag zeker niet onderschat worden. Hij beroert hier de piano, Hammond en Wurlitzer, maar we horen ook steelgitaar, synthesizer, trompet en cello. Het komt de dynamiek die Seafood altijd al bezat, alleen maar ten goede.
Voor het eerst zijn alle teksten van zanger David Line ook afgebeeld in het cd-boekje. De teksten zijn vaak droevig maar zitten boordevol lichtpunten. Wat te denken van "Somewhere there's a light on in the darkness that you know" in 'No Sense of Home'? Of "In this world gone mad, honey, I'm reaching for the light to shed" in 'Summer Falls'. Ook in de muziek zijn die gedachten te horen. De melodieën van bijvoorbeeld 'Milk & Honey' en 'Orange Rise' (echte liedjes!) moeten zelfs de grootste doemdenker een glimlach op het gezicht kunnen toveren. Dat Seafood ook nog steeds kan rocken bewijst eerste single 'Good Reason', een lekker nummer, maar zeker niet representatief voor dit album.
Misschien omschrijft Line het nieuwe album zelf wel het best: "Previously we hid our songs behind the noise. Now we are hiding the noise behind the songs." De maaltijd van Seafood smaakte nog nooit zo goed.
http://www.kindamuzik.net/recensie/seafood/as-the-cry-flows/6633/
Meer Seafood op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/seafood
Deel dit artikel: