Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Engelse Seachange haalde onlangs met de ep Glitterball als visitekaartje een platencontract binnen bij Matador. Met de intense en gevarieerde debuut-cd Lay of the Land lonkt de band naar een groter publiek en lijkt men zich verzekerd te hebben van een zomertoer langs de Britse muziekfestivals.
Voor een zestal klinkt Seachange opvallend 'klein' en gedoseerd - het geluid van de gitaren blijft aangenaam rauw. Dan Eastop verbloemt zijn gebrek aan vocale zuiverheid met de overgave waarmee hij zijn vaak emotionele teksten zingt. Een grote rol binnen de band is weggelegd voor Johanna Woodnutt, wiens zwierige vioolspel met name de meer ingetogen nummers draagt. Seachange beweegt constant tussen stoere grotestadsrock en die typisch Britse rurale treurigheid, waar Hood in hun pre-elektronische jaren patent op leek te hebben.
Opener 'Anglokana' doet aan Zoppo denken, een nerveus nummer dat precies op tijd openbarst. Het daarop volgende 'News from Nowhere' is al even dreigend en dwars in toon en ritme. De band wil hoorbaar van alles en schiet van catatonische gitaarerupties naar door folky vioolklanken gedragen songs, zoals het hier eveneens aanwezige 'Glitterball'. Een enkele keer kleunt Seachange mis, zoals met de lompe borst-vooruit poppunk van 'Do It All Again' dat klinkt als een slecht Ash-nummer. Stoerdoenerij, nergens voor nodig. Want ook al springen de eerste drie nummers er duidelijk uit, het gros van de plaat is zeker genietbaar.
Lay of the Land is een mooie energieke plaat van een band op zoek naar muzikale identiteit en richting, waarmee maar weer eens wordt bewezen dat die reis soms veel interessanter en kleurrijker is dan welke bestemming ook. Laat Seachange maar zoeken.
http://www.kindamuzik.net/recensie/seachange/lay-of-the-land/5561/
Meer Seachange op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/seachange
Deel dit artikel: