Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Alhoewel ze een totaal andere geluidswereld bewonen is White Bread, Black Beer een even onverwachte als uiteindelijk welkome terugkeer als Scott Walkers bewierookte The Drift. Enige twijfel over het nut van een nieuw album van poststructuralistische popmeester Green Gartside, 21 jaar(!) na zijn meesterwerk Cupid & Psyche ‘85 en 7 jaar na het laatste levensteken, is binnen een paar seconden van het openingsnummer ‘The Boom Boom Bap’ weggenomen. Die stem is intact, fragiel en hoog, verloren in totale ruimte en dan wordt duidelijk dat Gartside zijn gevoel voor melodie ook niet is kwijtgeraakt. ‘The Boom Boom Bap’ kan zich met gemak meten met de beste liedjes van Scritti Politti.
Toevalstreffer? Geenszins, want prachtige, 'open' liedjes volgen elkaar in rap tempo op. Het is ongetwijfeld een illusie maar liedjes van Scritti Politti klinken alsof ze moeiteloos in elkaar zijn gedraaid, een lichte oppervlakte vormend waarop Gartside’s speelse en verraderlijke teksten drijven. Er is een balans tussen fijn digitaal en akoestisch gevonden (zie als voorbeeld het subtiele ‘Robin Hood’) en zonder al te grote gebaren speelt Gartside af en toe met liedjesstructuren zoals op ‘Mrs Hughes’ dat je steeds op het verkeerde been zet en van Beach Boys-ode opeens muteert in een vreemde hiphoptrack. Al met al een verleidelijke plaat van een van de grote sensualisten van de pop. Een zachte euforie van intelligentie en muzikale liefkozingen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/scritti-politti/white-bread-black-beer/13059/
Meer Scritti Politti op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/scritti-politti
Deel dit artikel: