Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het zou mooi zijn om te stellen dat David Brewis furore heeft gemaakt met zijn band Field Music. Dat hij grootse successen heeft gevierd, zijn vrienden uit The Futureheads en Maxïmo Park heeft overvleugeld en door critici is bejubeld. Maar nee, in plaats daarvan is hij nauwelijks bekend, werd hij links en rechts ingehaald door zijn vrienden en blijven de critici veelal stil.
Is dat zijn eigen schuld? Ja en nee. Field Music brengt mooie popmuziek, in de lijn van The Beach Boys en XTC, dus daar ligt het niet aan. In tegenstelling tot zijn vrienden zit er bij Field Music echter altijd een kunstzinnig randje aan de muziek. Iets té kunstzinnig, want helemaal soepel of spontaan klinkt het trio nooit. Kijk ons eens mooi en dwars doen, zo hoor je tussen de regels. Dat is een keuze, het gevolg is wel dat alleen de liefhebber opveert.
Diezelfde liefhebber kan ook bij School of Language, het soloproject van Brewis, opveren. Wederom zijn de Beach Boys-harmonieën en dwarse XTC-popliedjes niet ver weg. Debuut Sea from Shore bewijst dan ook vooral dat Brewis niet slechts een onderdeel is van Field Music: hij ís de band.
Het album is letterlijk aan elkaar geknipt en geplakt door Brewis, terwijl hij achter zijn laptop zat. Dat is te horen, want het resultaat klinkt berekenend. Sea from Shore is daardoor een ingenieuze popplaat, maar ook een popplaat die met hetzelfde probleem kampt als de muziek die Brewis met Field Music maakt.
Alleen tijdens 'Dissapointment '99' en 'Extended Holiday' lijkt hij écht los te komen uit zijn zelfgecreëerde popstramien. Niet geheel toevallig doen juist op die nummers enkele vrienden, waaronder Barry Hyde (The Futureheads), mee. Het zou mooi zijn, maar stellen dat David Brewis furore maakt is nog steeds een stap te ver.
http://www.kindamuzik.net/recensie/school-of-language/sea-from-shore/16602/
Meer School of Language op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/school-of-language
Deel dit artikel: