http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Saybia | These Are the Days

Sfeer in de tent.
CD, EMI

Tekst: Xander van Aart

Publicatiedatum: 24 november 2004

Saybia levert in de donkere dagen voor kerst zijn 'moeilijke tweede' af. Hoewel ik niets heb met de Deense band en sowieso alles omzeil dat ook maar een beetje naar Coldplay neigt is These Are the Days toch wel een knap album. De scheidingslijn tussen vals sentiment en gemeende weemoed blijkt andermaal erg dun. Plichtmatig draaide het ding dan ook zijn eerste rondjes in huize ondergetekende. Maar toen er eenmaal een meisje op de bank zat bleek het allemaal goed te werken toen het tijd werd voor wat sfeer in de tent.

Want de teksten zijn vooral erg romantisch en lijken te verhalen over liefde, weemoed en onschuld. En dat werkt bij bezoek met borsten weet uw scribent, dus dat is weer een pluspunt voor Saybia. Maar als je blijft luisteren gaan alle teksten over de situatie waarin de band zich momenteel bevindt. “Nothing has changed I’m exactly the same / Since we went cruising in a high speed lane”, heet het in opener 'Brilliant Sky'. Succes, grote optredens, tientallen interviews en gouden platen tot ver buiten de Deense landsgrenzen. Het verwerken van de doorbraak dus. Een paar nummers verderop klinkt het "Just the five of us / against the rest of the world”. Deze heren staan sterk in hun schoenen, zoveel is duidelijk. Maar bleken live ook oersaai, degelijk en slaapverwekkend, zowel door het gebrek aan uitstraling als door de kleurloze, veilige composities.

Dus is de opvolger van het debuut een lekker veilige rockplaat die erg potsierlijk klinkt maar wel degelijk goede momenten kent. De single 'I Surrender' is vreselijk, maar de toevoegingen van enkele klassieke instrumenten verrijkt veel songs en de verzorgde productie maakt dit album nog redelijk beluisterbaar voor iemand die niet houdt van knuffelrock. Dit vijftal heeft geen peper in de reet en borduurt veilig voort op het debuut, waarmee ze meer meisjes zullen krijgen dan uw scribent. These Are the Days verdwijnt intussen ergens onderaan de grote stapel op de cd-speler, onder wat meer avontuurlijke muziek. Saybia lacht intussen in zijn vuistje.