Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vanaf het eerste dat ik ooit van Savas hoorde (Sugarland Express op Kurbel uit 1997) wist ik dat deze plaat erin zat. Tot nu toe was het altijd net niet voor Pascalidis, maar deze keer heeft hij het echt wel in de roos geschoten. Zijn tweede langspeler voor Gigolo is namelijk gewoonweg een dijk van een plaat. Electro staat natuurlijk op het menu (al even natuurlijk gemengd met house en acid), soms hoor je wat oude Kraftwerk, soms gaat hij wat meer boogie-stijl à la Metro Area, dan weer verwijst hij naar de ebm van Nitzer Ebb of Front 242, maar altijd klinkt het vers, nooit als een opwarmertje van.
Wat nog het meeste opvalt is het prachtig uitgebalanceerde, altijd netjes afgelijnde, nooit te volumineuze geluid. Want waar vele zogenaamde vetgeluidartiesten zich meestal beperken tot het kopiëren van het overweldigende geluid van de al even zogenaamde lichtende voorbeelden als de waanzinnig overschatte Tiefschwarz-broeders, of nog, het schaamteloos tot zich nemen van modellen die men bij hype-van-het-moment Get Physical heeft geleend, klinkt Pascalides hier verrassend als zichzelf. Ook opvallend is het gebruik van analoge geluiden (overal die handklapjes oude stijl). Soms waan je je echt wel in een discotheek van het Chicago van 1987.
Om helemaal uit te luisteren is zo’n dansvloerplaat natuurlijk nooit geschikt maar ik heb hier alvast geen enkel nummer gehoord dat ik als dj zelf niet zou durven draaien en het zijn er dertien in totaal. Geen vullertjes, geen experimentjes, alleen recht toe recht aan vierkwartsmaat-monsters. Mooi zo!
http://www.kindamuzik.net/recensie/savas-pascalidis/disko-vietnam/8859/
Meer Savas Pascalidis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/savas-pascalidis
Deel dit artikel: