http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Satellite City | Map & Guide

Opgewekt, triest of iets anders?
CD, Green E.L.F. Ant/Bang!

Tekst: Karen Stevens

Publicatiedatum: 10 december 2004

Allan Muller. Rinkelt er een belletje? Zou eigenlijk wel moeten, aangezien hij deel uitmaakt van het sympathieke, ooit beloftevolle, maar momenteel op non-actief staande Belgische rockgroepje Metal Molly. Geen kat die nog gelooft dat deze groep ooit weer bijelkaar zal komen. Maar niet getreurd, we hebben nu Sukilove (Pascal Deweze en zijn nieuwe vrienden) en Mullers Satellite City. Twee groepen voor de prijs van één.

Met Map & Guide, zijn tweede album, maakt Satellite City gedeeltelijk een vervolg op The Golden Country van Metal Molly. Nummers als 'Break and Burn' en 'Life Is a River' zijn hiervan duidelijke voorbeelden. Poppy en intriest. Muller heeft echter ook een zeer blije en opgewekte kant. Zie bijvoorbeeld de instant meezingbare hit-in-wording (maak er een single van!) 'Evangeline' en de veel op de radio gespeelde 'Do it' en 'Friend' (met het smekende "Please please please don't wake me up"). Meteen ook mijn persoonlijke favorieten van de plaat.

De toon zit goed, de liedjes zijn afwisselend, de piano is terdege aanwezig, af en toe rocken onze teerhartige heren zelfs even. Maar origineel kunnen we het niet meteen noemen. The Counting Crows zitten erin, 'Nothing to Me' lijkt recht uit de cd van Absynth Minded te zijn ontsnapt en tja, popballades blijven popballades. Ik geef het toe, muggenzifterij. We hebben het al eens gehoord, maar toch, ondanks alles, blijft elke song overeind. Telkens wanneer je denkt: "Hmm… deze vind ik precies iets minder", komt Muller met een verrassinkje op de proppen. Zo begint hij in 'Big Excuse' plots te fluiten, net als de luisteraar in slaap dreigt te dommelen.

Het wankele evenwicht tussen diepe droefenis en onbevangen levensvreugde geeft een extra dimensie aan het geheel. Is het nu Mullers bedoeling dat we allemaal blij zijn, of ziet hij ons liever huilen? Zulke dingen vraag je je dan af, terwijl je in ernstige herfstsfeer de blaadjes van de bomen ziet dwarrelen.