Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eens om de zoveel jaar duikt Sasquatch op. In Amerika veel vaker dan in Europa, dat wel. Deze tweede langspeler is net als het debuut uitgebracht door Small Stone, al was de aanloop naar deze release wat langer en moeizamer.
Niet alleen verhuisden de drie bandleden (Keith Gibbs, Rick Ferrante en Clayton Charles) van Detroit naar het zonnigere Los Angeles, tijdens het masteringproces ging er van alles mis. Zoveel zelfs dat de band zich genoodzaakt zag de plaat opnieuw te persen omdat de originele versie op halve snelheid was gemasterd.
Dat zou niet gek geklonken hebben, want op ware snelheid blijkt Sasquatch gewoon het zoveelste stonerrockbandje. Gelukkig zorgt de producer Graig Riggs voor een vol en lomp maar bovenal helder geluid, waardoor de band nog enigszins met de kop boven het maaiveld uitsteekt.
Eens de eerste indruk te boven, is het echter al te laat. De kritiek op het debuut dat het drietal totaal geen eigen gezicht toont, geldt ook voor dit album. Levensloze eenheidsworst, dat is het. Stonerrockriffs hoeven niet moeilijk te zijn, maar op dertien-in-een-dozijnmuziek zit niemand te wachten.
Erger nog zijn de zanglijnen van de gitarist/zanger Keith Gibbs. Hij weet het te presteren de meest voor de hand liggende melodieën te bedenken (u neuriet zo elk nummer mee) en die werkelijk zonder enige emotie in de microfoon te blaten. Wanneer dan ook nog eens blijkt dat er werkelijk niet één goed nummer op II staat, ben je er snel klaar mee. Het leven is gewoon te kort.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sasquatch/ii-3794/14727/
Meer Sasquatch op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sasquatch
Deel dit artikel: