Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een paar jaar geleden leek het er heel even op dat binnen de blackmetal een industriële revolutie zou beginnen. Dodheimsgard, latere Kovenant en ook Samael vormden een voorhoede van innovatieve bands die doelbewust van het duistere pad der blastbeat en suïcidale zanger afweken.
Nu, vijf jaar sinds het uitkomen van Samaels voorlaatste album Eternal, is die revolutie neergeslagen. Een grootse, orkestrale of juiste minimale sound vormen tegenwoordig de standaard. Maar niet volgens Samael.
Reign of Light gaat doodleuk verder waar Eternal ophield. Een aangename kruising dus van industrial met metal, want black is het niet echt meer wat deze Zwitsers laten horen. Op Reign of Light worden deze twee stijlen samengesmolten met Arabische invloeden. Voor dit genre erg uniek, en belangrijker: nog geslaagd ook. Het klinkt goed fout en da's goed. Zo heeft single 'Telepath' door de bombastische, kitscherige blaaspartijen een ongekende dreiging in zich, maar de song is wel zo godsgruwelijk pakkend dat je er naar blíjft luisteren.
Het experimenteren met Oosterse sferen heeft er echter niet voor gezorgd dat dit een soft album is geworden. De nadruk ligt zelfs meer op de gitaren die bij vlagen Rammstein achterna gaan.
Mede door de vervormde zang hangt er ook een zeer decadente sfeer op dit plaatje. Onbewust moest ik regelmatig aan Falco met z'n eighties-hit 'Rock Me Amadeus' denken. Misschien doordat Samael zo heerlijk kitscherig klinkt. Maar wel op zo'n manier dat het camp wordt. En daar is je recensent wel van gecharmeerd. Luister maar naar opener 'Moongate'. Voor je het weet heb je je pincode bij de platenboer al ingetoetst. Oppassen dus. Fout is best wel lekker.
http://www.kindamuzik.net/recensie/samael/reign-of-light/7550/
Meer Samael op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/samael
Deel dit artikel: