Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Pijnlijk hoge frequenties die je beter door de hoofdtelefoon kunt horen, elektronische noise en ander gekraak opent het nieuwste werkstuk van de Japanner Ryoji Ikeda. Wie zei er ook weer dat elektronische muziek geen emoties kan overbrengen? Het is alsof Ikeda je vanaf het begin wakker wil schudden en bij de les houden door zijn cd te openen met een flinke scheut Merzbow-noise. Al gauw maakt het structuurloze lawaai plaats voor een intrigerend klankspel waarbij tergend langzaam een spanning wordt opgebouwd door middel van het aanbrengen van laagjes klanken, frequenties, kraakjes, piepjes en wat dies meer zij.
De manier waarop Ikeda dit doet is verbluffend: het oor voor detail op microniveau (elk kraakje en piepje klinkt glas- en glashelder en is perfect getimed) wekt bewondering op. Door virtuoos te spelen met lage, lange tonen en hoge, schelle en korte klanken, en met verschillende tempi vormt zich in je hoofd een muzikaal geheel van wat in eerste instantie lijkt op een willekeur aan chaos.
Maar Ikeda gaat nog een stap verder en breekt subtiel opgebouwde stukken abrupt af met gestoor en gekraak, om een paar tracks later de draad weer op te pakken alsof er niets gebeurd is. Hierdoor ontstaat een soort muzikaal déjà-vu-effect bij de luisteraar. Tegelijkertijd geeft deze recursieve aanpak continuïteit aan het geheel: met zijn 55 minuten heb je het idee naar één lange track te luisteren, in plaats van naar twintig verschillende tracks. Daar komt nog eens bij dat er bij vlagen wonderschone tracks met een melodie langskomen, waarbij lichaam en geest samenkomen. Doorzetten wordt dus meer dan beloond. Zwaar aanbevolen voor iedere liefhebber van minimale en elektronische muziek.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ryoji-ikeda/dataplex/11937/
Meer Ryoji Ikeda op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ryoji-ikeda
Deel dit artikel: