• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Ryan Teague | Six Preludes

Fascinerende omhelzing van electronica en klassiek.
CD, Type/Baked Goods

Tekst: Joris Heemskerk

Publicatiedatum: 24 juli 2005

Fijn label hoor, dat Type Records. Echt zo’n label voor de fijnproever met een brede smaak. Waar de kuddes Autechre- en AFX-klonen zich klem worstelen in een verstikkend web van overstuurde beats, zoeken mensen als Ryan Teague hun vertier in het schemergebied tussen electronica en klassiek, net als Max Richters Blue Notebooks zo’n twee jaar geleden. De zes preludes die Teague ons schenkt overtreffen echter ruimschoots Richters cinematografische sfeermuziek.
Sleutelwoord: emotie. En niet de emotie die je vanuit je luie stoel op een scherm geprojecteerd ziet, maar pure emotie die rechtstreeks uit je poriën sijpelt.
Intens, ook zo’n zwaar criterium waaraan Six Preludes volledig voldoet. Ontken dat maar eens als tijdens de eerste seconden van ‘Prelude I’ dik aangezette strijkers aanzwellen, terwijl op de achtergrond vrouwelijke vocalen een mysterieuze snaar raken.

Net als minimalistische componisten zoals Terry Riley en Steve Reich stuurt Teague zijn composities door wolken van mysterie. De electronische achtergrond zuigt en schuurt, wat de schoonheid nooit in de weg staat. Een paar minuten verzonken in ‘Prelude II’ en de sfeer wordt donkerder en compacter. Teague haalt de viola-drones door een waas van electronica, de uitzichten vertroebelen even voordat een viool de waas weer verdringt. Het is buitengewoon knap hoe hij klassieke componenten laat dansen over een ondergrond van electronische effecten.

Intrigerend, nog zo’n woord en ja, volledig op zijn plaats. ‘Prelude III’ en ‘Prelude IV’ worden steeds abstracter, tijdens ‘III’ zet een xylofoonritme de toon waarachter langzaam cello- en viool-drones opduiken en weer verdwijnen. Net als tijdens hoogtepunten op William Basinski’s Disintegration Loops IV pieken ze op precies het juiste moment en weten ze immense spanning te concentreren in een minimaal geluid. Als opmaat naar de climax van ‘Prelude VI’ trekt ‘Prelude V’ zachtjes aan de spanningsboog, weer loslatend als de viooldrones sterker worden en ze de afstand tussen realiteit en droom kunnen overbruggen.

Als zo’n gecompliceerd werkje zulke sterke emoties oproept en zo succesvol stand houdt op de kruising tussen klassiek en avant-gardistische electronica, dan is er iets bijzonders aan de hand. Teague speelt ermee en met in mijn achterhoofd het idee dat dit slechts de preludes zijn droom ik alvast over de grande finale, brr…

http://www.kindamuzik.net/recensie/ryan-teague/six-preludes/10158/
Meer Ryan Teague op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ryan-teague