• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Rumplestitchkin | Somersault

Een gemiste kans
CD, Petrol/EMI

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 21 december 2005

Kregen we een tijdje geleden dus Somersault van Rumplestitchkin voor de voeten geschoven. Een aantal draaibeurten vorige week brachten soelaas noch opheldering, laat staan iets wat in de verte op een verdict leek. Wij vervolgens een weekend op quarantaine in de Ardennen, waar het vreten van ettelijke kilo’s sneeuw ons hopelijk tot betere inzichten zou brengen. Lag er toch wel geen sneeuw, zeker!? Zat er dus niks anders op dan voren af aan opnieuw te beginnen. Het wikken en wegen komt ons inmiddels de strot uit, maar duty calls, dus vooruit met de geit!

Dat Somersault allesbehalve een inkoppertje is, zult u ongetwijfeld al doorhebben, daarvoor is zelfs een vergrootglas of 3-D bril overbodig. Wat hebben we tijdens het beluisteren van deze plaat heimwee gehad naar Small-Time Hero, het lang niet volmaakte, maar o zo lekker verteerbare debuut van Rumplestitchkin uit 2003. Het vieve ‘Honey’s Dull’, het knotsgekke ‘Voodoo Smile’, zweterige rock à la ‘Kissing Disease’ of het mierzoete ‘Oh Lord’: dàt waren nog eens tijden.

Voor de opnames van Somersault trokken de vier heren van Rumplestitchkin zich – de ethische gedragscodes weliswaar strikt nalevend – terug in Bobbejaanland. Als producer werd Jeroen Swinnen naar binnen gesmokkeld, een man die er nooit (Victory van Daan) voor terugdeinst een dosis kitsch en elektro doorheen de songs te marineren. Een aanpak die Daan intussen naar de hoogste echelons van de nationale rockdivisie loodste, maar bij Rumplestitchkin eerder als een tang op een varken slaat. ‘So-called’ leidt ons op die manier nogal kort door de bocht naar de alomtegenwoordige eighties, waarin ook ‘Lucy Line’ zijn intrek heeft genomen en Robert Smith van The Cure als conciërge de lakens uitdeelt. Weinig inspirerend of vernieuwend en bruusk onttrokken van voedzame vezels en krachtige bindweefsels. Eveneens belegen klinkt de – twee decennia geleden reeds door Simon Gallup vacuüm verpakte – baslijn van ‘Far Out, Quickly Done’.

Rumplestitchkin anno 2005 echter afschilderen als een pathetische The Cure-epigoon zou iets te makkelijk zijn en tegelijk de capaciteiten van de groep tekort doen. De lavendelfrisse popmelodieën met weerhaken, die van deze Belgen in het verleden zo’n begeerlijk knuffeldier maakten, worden ook hier sporadisch opgediept. Het huppelende ‘Push’ is bijvoorbeeld wel meteen bingo, ‘Hush Hush (Keep Pushing The Stars)’ maakt van weemoed zowaar een genot en ook verderop wordt aangetoond dat het songschrijverschap van Thomas Devos in staat is om menige houtsoort doormidden te klieven. Het verstilde ‘Go Crazy’ en afsluiter ‘Before The Dawn’ zijn gewoon erg mooi met die hemelse vibrafoon. Niets meer, maar bovenal niets minder.

Vier uitschieters, drie regelrechte stinkers en een hoop twijfelgevallen tussenin. Het is jammer … wat zeggen we, een schande (!) dat Rumplestitchkin het less is more-principe slechts op de helft van het songmateriaal heeft toegepast. De grote stap voorwaarts zit er zeker nog in, maar dan moet er iets zorgvuldiger met het aanwezige talent worden omgesprongen. Een gemiste kans!

http://www.kindamuzik.net/recensie/rumplestitchkin/somersault/11560/
Meer Rumplestitchkin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rumplestitchkin