http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
RTX | Transmaniacon
Twee middelvingers naar de concurrentie.
CD, Drag City/Konkurrent
Tekst: Omar Muñoz-Cremers
Publicatiedatum: 29 september 2004
Ze heeft ons in de luren gelegd. Jennifer Herrema, zangeres van het duo Royal Trux, dat eind jaren tachtig en het hele daaropvolgende decennium een oeuvre schiep dat klinkt als een elegante rafeldroom over het Einde van Rock. Cooler dan cool, hyperintelligent, authentiek en dat omgeven met een onweerstaanbare dosis anticharisma. Ze bleven op hoog tempo fantastisch album na fantastisch album produceren en toen was er plotseling de split. Die split kon volgens geruchten alleen maar te wijten zijn aan hernieuwd drugsgebruik en aangezien Neil Hagerty kakelvers begon met soloalbums uitbrengen, leek Herrema verloren aan de naald. Waar Herrema alleen nog in leek uit te blinken, als er een levensteken werd waargenomen, was het dragen van steeds experimentelere kapsels. En dan is er uit het niets Transmaniacon.
Zodra ‘Limozine’ van start gaat hangt er iets in de lucht. Energie, helderheid, opluchting. Ouderwets chaotisch, schots en scheef, Herrema citeert meteen een eigen tekst en dan valt de oude huid af en is er focus: strakke drums, riffs en sirenes. De feniks vliegt. In rap tempo worden de coole hardrockboogie ‘Joint Chief’ en ‘Stoked’ er door heen gejaagd, waarna de miniatuur ‘Psychic Self-Defense’ nog een keer het abstracte gefreak van Twin Infinitives laat terugkeren. Ontdaan van Hagerty’s barokke gitaarwerk, dat plaats maakt voor klassieke hardrockriffs en -solo’s, zoekt RTX aansluiting bij het continuüm van Stooges - New York Dolls - Aerosmith - Guns ’n Roses, rock als nauwelijks beheersbare energiestroom.
Maar RTX blijft steevast epigonisme transcenderen. Zelfs Royal Trux oude stijl zou niet een nummer als ‘PB+J’ hebben verzonnen, dat op Transmaniacon het dichtst bij een ballad komt en Herrema’s fictieve antwoord is op Daft Punks ‘Digital Love’. En zo blijft de plaat van verrassing naar verrassing doorrollen totdat ‘Pulling Out Now’ verschijnt, zo’n perfect zorgeloze rock als vector van jeugdige arrogantie inclusief een juist getimede ‘heyyyy’, over elkaar golvende gitaarriffs en achtergrondzang. 38 Minuten, 11 ijzersterke tracks die samen het beste album vormen in het glam-/hardrockparadigma sinds Appetite For Destruction. (Een ijkpunt dat ik niet licht gebruik.) Kniel derhalve voor de Koningin van rock-’n-roll.
http://www.kindamuzik.net/recensie/rtx/transmaniacon/7368/
Meer RTX op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rtx
Deel dit artikel: