Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Met dit album zou Roy Hargrove wel eens in één klap bekend kunnen worden bij de soul/hiphop/r'n'b-liefhebbers. Niet alleen door de mensen die op dit album verschijnen - Common, D'Angelo, Erykah Badu en Meshell Ndegeocello - maar vooral door de wijze waarop hij jazz met deze genres weet te vermengen.
Geen slappe jazzdance waar de jazz slechts een ornamentale functie heeft, maar op jagende, stomende geluiden worden we hier getrakteerd. Naast Hargrove's trompet is hier vooral de ritmesectie naar voren gemixt in de productie. Vooral de bassen van Ndegeocello en Pino Palladino en het slagwerk van Jason Thomas of Willie Jones III knalt erin. Pure funk op zulke momenten!
Niet alles is echter perfect op dit album. Zo wordt het tweede nummer door de nogal haperende rap van Common om zeep geholpen en zouden enkele andere stukken wel iets korter mogen zijn. De rap van Common wordt echter opgevolgd door freakende jazz en D'Angelo weet in het eropvolgende stuk van Parliament's 'I'll Stay' een zeer, zeer fijne soulplaat te maken. Prachtmomenten in overvloed: een gevolg van de pregnante ritmesectie is - vooral in de instrumentale stukken - een portie 'in your face' powerjazz, die echter wonderwel samenpast met de meer subtiele soulstukken.
Wat Hargrove vooral duidelijk maakt is dat het - op enkele uitglijders na - nog steeds mogelijk is: een plaat maken die duidelijk in de jazztraditie staat zonder in navelstaarderij te vervallen. Door met veel energie de huidige ontwikkelingen in de 'zwarte' muziek te omarmen lukt het hem niet alleen de deels vastgeroeste jazzstructuren open te breken, maar tevens de r'n'b, soul en hiphop met nieuwe ideeën te voeden. Alleen al om die redenen zal deze plaat ook over een aantal jaren nog niet vergeten zijn.
http://www.kindamuzik.net/recensie/roy-hargrove/the-rh-factor-hard-groove/3494/
Meer Roy Hargrove op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/roy-hargrove
Deel dit artikel: