Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ze is als het meisje dat in de klas aan iedereen vraagt om iets in haar poëziealbum te schrijven. Een zorgvuldig bijgehouden boekwerk dat ze haar leven lang koestert. De herinneringen, de vrienden en plaatsen van toen.
Zelfs als de jongens daar geen boodschap aan hebben en, onder het mom van grappig zijn, een flauw gedichtje met een lelijke tekening erin zetten, waardeert ze dat. Hoewel ze daar van binnen een traantje voor laat.
Gelukkig heeft Rosie Thomas twintig jaar later mannen gevonden die haar gevoelens op waarde weten te schatten: Denison Witmer en Sufjan Stevens. Zozeer zelfs dat ze een plaat met hen maakt.
Veel verandering brengt dit op haar vierde album echter niet teweeg. Singer-songwriters doen dan veelal ook niet meer dan een gitaar en stem op tape zetten, met een viooltje hier en wat piano daar. Dat is ook wat op These Friends of Mine is te horen.
De plaat is op spontane en ongekunstelde wijze opgenomen in de huiskamers van haar maatjes. Thomas weet te ontroeren met knusse teksten over vriendschap en haar fluisterende zang, zoals Stevens dat ook doet.
Het manco van Thomas, dat ze niet een album lang van begin tot eind weet te boeien, is op These Friends of Mine niet aan de orde. Enerzijds omdat de speelduur maar een halfuur is, anderzijds ook doordat het songmateriaal evenwichtiger is. Niemendalletjes staan er niet op – mede door de covers ‘The One I Love’ en ‘Songbird’.
Van de prijsnummers van de buitencategorie, die als hommade aan New York dienen, ‘Much Farther to Go en ‘All the Way to New York City’ krijg je een brok in je keel.
Hoewel These Friends of Mine eigenlijk niet veel meer is dan ‘het laatste Rosie Thomasalbum’, mag deze wel tot haar meest volwassene en complete genoemd worden. Een goed instap moment dus.
http://www.kindamuzik.net/recensie/rosie-thomas/these-friends-of-mine/15241/
Meer Rosie Thomas op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rosie-thomas
Deel dit artikel: