Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het leven van een muzikant kan geestdodend en saai zijn, en dan heb ik het nog niet eens over de wachttijden aan grensposten of bij vliegvelden. Ik stel me de urenlange repetities voor van Prince, Lenny Kravitz, David Bowie of een andere ‘visionaire’ bandleider. Alles moeten slikken van de grootmeester, want voor jou vijftig anderen.
Maar wat moet het tof zijn om bas of drums te spelen achter een jonge virtuoos die nog niet zo bekend is. Dat je je tanden vastbijt in ingewikkelde songstructuren, gewoon omdat je er in gelooft. Dat je inbreng nog oprecht gewaardeerd wordt, ook al ben je maar een begeleider. Rory Merritt Stitt zingt, maar ongetwijfeld dicteert hij vanachter de piano alles wat bassist Albert McDonnell en drummer Dale McFarlin moeten spelen. Dat hoeft helemaal geen probleem te zijn.
Op Harlequin klinkt het fris en in balans. Zonder hechte ritmesectie zou Stitt volledig ontsporen in zijn ongebreidelde pianistische versieringen. En omgekeerd zouden drummer en bassist richtingloos doorklossen zonder Stitts eigenwijze songs. Hier is ook ruimte, ruimte voor intelligente klankschakeringen van orgel en piano. De neiging tot al te pretentieuze bombast blijft gelukkig beperkt in deze kleine groep.
Het is mooi dat het nog kan: liedjes die je niet meteen helemaal kunt doorgronden, maar die zich met al hun eigenaardige wendingen nestelen in je brein. Het is te hopen dat Rory Merritt Stitt in de nabije toekomst Nederland een keertje aandoet. Zodat we hem op tijd kunnen zien, voordat hij en zijn bandleden het toeren moe zijn. Voordat muziek maken een baan is geworden, met zakelijke oefensessies en strak geregisseerde interviews.
http://www.kindamuzik.net/recensie/rory-merritt-stitt/harlequin/4501/
Meer Rory Merritt Stitt op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rory-merritt-stitt
Deel dit artikel: