• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Robert Wyatt | Cuckooland

Geef ons die goeie ouwe tijd maar.
CD, Hannibal/Munich

Tekst: Bas Ickenroth

Publicatiedatum: 20 oktober 2003

Geweldig vind ik ze, Soft Machine. Een van dé artrock/progjazzbands uit begin jaren zeventig. Vooral hun album Third is een ware klassieker, vier nummers van rond de 19 minuten, vier plaatkanten lang heerlijke psychedelische stukken, vrije improvisaties, mooie jazzsolo's, harde rock zonder gitaar maar met een scheurende Fender Rhodes zoals die ook klonk bij Miles Davis in dezelfde periode. Robert Wyatt was de drummer/zanger, hoewel zijn zang op Third van erg ondergeschikt belang is. Als drummer houdt hij zich trouwens ook erg in, de "normale" progrocktraditie van zoveel-noten-als-mogelijk-spelen in aanmerking genomen. Wyatt speelt vrij minimaal, houdt het strak en simpel waar mogelijk en gaat op gezette tijden ook heerlijk uit zijn dak. Helemaal geweldig.

Wyatt stapte eind 1971 uit de band, ging de solokant op. De man viel even daarna uit een raam tijdens een feestje, en raakt voor de rest van zijn leven verlamd vanaf zijn middel. Exit drumstel dus. Het heeft hem er echter nooit van weerhouden om soloalbums te maken, albums die altijd hoog werden aangeschreven door de critici. Vreemd genoeg heb ik echter nog nooit een soloplaat van hem gehoord. Ergens heb ik daar nooit de behoefte aan gehad, Wyatt bleef voor mij altijd de man achter Soft Machine, en ik denk dat ik dat onbewust altijd zo heb willen houden. Daarbij vond ik zijn karakteristieke stem nou niet bepaald Soft Machine's sterkste kant.

Maar goed, toen ik deze plaat ter recensie aangeboden kreeg hoefde ik toch niet lang na te denken. Oude helden enzo. Cuckooland is al zijn negende soloplaat, schijnt het. Vergelijkingen met vroeger werk kan ik niet maken, of het moet al Soft Machine zijn. Die vergelijking kun je direct vergeten, want hoewel jazz op Cuckooland ook een flinke rol krijgt toebedeeld, is het geen moment aan elkaar gerelateerd. Nee, hier draait het om het songschrijverstalent van Wyatt, en dat is de goede man wel toevertrouwd. Hij stopt op smaakvolle manier jazz en wereldmuziek in zijn pop, laat er af en toe wat ambient doorheen sijpelen, en eigenlijk zijn alle liedjes gewoon erg mooi. Niet exceptioneel, maar het vakmanschap spat er bijkans vanaf.

Toch vind ik de schijf maar moeilijk om doorheen te komen. In de eerste plaats is daar de sound: niet slecht hoor, maar erg glad, te smooth. Zijn keyboards glijden zo glad voorbij dat ze een goedkoop gevoel achterlaten. Dat is echter niet het grootste probleem: dat is zijn stem. Het wordt vaak juist als zijn grootste pluspunt gezien, maar ik vind zijn dunne, benepen, wat rasperige stem een ware afknapper ten opzichte van de muziek. Maar goed, misschien ben ik ook niet de juiste persoon om erover te oordelen. Als je op zijn vorige solowerken, en ook bij Soft Machine, zijn stem juist goed kon trekken, dan is Cuckooland zeker geschikt voor jou. Ik zet Third echter maar weer eens op.

http://www.kindamuzik.net/recensie/robert-wyatt/cuckooland/4304/
Meer Robert Wyatt op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/robert-wyatt