http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Robert Roth | Someone, Somewhere...

Vergeten grungeheld slaat terug.
CD, Pattern25

Tekst: Alexis Vos

Publicatiedatum: 19 juli 2004

Nadat collega Buwalda uit de Zwolse klei al een oud grungebandje opdook (Hammerbox), komt nu na nog dieper in de shit vast gezeten te hebben ook Robert Roth bovendrijven. Wie? Robert Roth, de man die met zijn band Truly de fakkel van Pearl Jam over zou nemen. In 1995 hadden ze met hun derde plaat, Fast Stories from Kid Coma, een meesterwerk afgeleverd. Maar helaas, een paar jaar te laat, want de grungehype was alweer op haar retour. Zo kwam Roth gedesillusioneerd in de Seatllese goot terecht. Nadat het plaatselijke label Pattern 25 generatiegenoot Jon Auer (Posies) aan een album hielp, hebben ze nu ook Roth weer in de studio gezet om zijn talent niet te laten vergaan.

Dat vertrouwen heeft hij niet beschaamd. Drie jaar in de maak was Someone, Somewhere... en Roth heeft hiervoor de mogelijkheden die de studio biedt ten volste benut. Een echte rockplaat die het ook op de koptelefoon goed doet. De lekkere smerige glamrock van 'Vicky and Jacky' opent het bal. Wat volgt is een muziektrip die vooral in de jaren '70 blijft steken. Bowie en Reed lijken weer een samenwerking te zijn aangegaan op 'Walk All over Downtown Life', 'Yesterday's War' en het titelnummer.

Iets wat in die tijd niet kon was een album maken met een speelduur van tweeënzeventig minuten. Gelukkig ook maar, want zo'n lange zit is niet te doen. De vijftien nummers die Roth hier presenteert zijn dan ook teveel van het goede. Psychedelische escapades als 'Haliburton Blues' en 'Laugh till We Cry' hadden achterwege kunnen blijven. Het voordeel dat aan dit nadeel kleeft is dat je de verslavende rockers 'The Poison Arrow' en 'Streetplay 99' nog meer gaat waarderen. De overdaad die de man met zijn broeierige en arrogante stem biedt is begrijpelijk als je zo lang buitenspel hebt gestaan. En ach, met de programmeerfunctie valt dit enige mankement ook weg.

Wat overblijft, is een bewonderenswaardig album waar fans van Alice In Chains en Screaming Trees niet omheen kunnen. Dat we echt met een verborgen schat te maken hebben, blijkt uit het feit dat Someone, Somewhere... niet in Europa leverbaar is. Bij het label zelf bestellen dus. Komt de romantiek van de begin jaren '90 toch nog een beetje terug…

MP3: 'Vicky and Jacky'