Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Je moet het Robert Hood nageven. Hij mag dan in de Heer zijn en zijn missus heel graag zien, hij blijft, ondanks het beperkt aantal bouwstenen dat hij in zijn kistje heeft zitten, op muzikaal vlak evolueren. En omdat zijn laatste plaatjes harder beukten dan een overspannen stormram tijdens een maandenlange belegering, vond hij het nu blijkbaar weer tijd voor enkele zijstapjes in de stijl van zijn Nighttime World-projecten. En hoewel die zijstapjes in het verleden meermaals gaapverwekkende verveling hebben opgeleverd, hebben wij de indruk dat de man zijn instrumenten nooit beter heeft beheerst dan op deze Wire to Wire. Je zal er minder rücksichtlose bonkers aantreffen, maar in de plaats krijg je een soort zen-techno die soms, en dat is geen verwijt, de sacraliteit en puurheid van minimale componisten als Glass en Reich benadert. Ook zijn er veel referenties naar de kale schoonheid van Richard D. James' betere ambient-werk en de wonderschone harmonieën van mensen als B12 en Black Dog. De beat, als die al tot het instrumentarium behoort, valt vaak laat in en houdt zich meestal verre van de traditionele vierkwartsmaat. Minimale piano's, de meest oorstrelende violen die ooit uit een doosje kwamen en extatische arpeggio's zijn aan de orde van de dag. En zelfs wanneer er toch naar de 4/4 gegrepen wordt, dan verwijst die veel meer naar zijn diepere werk op het Duet-label dan naar de donkere en vaak onder de huid kruipende pionierswerken. Net als bij maatje Jeff Mills straalt er overal een positief levensgevoel uit de muziek en het is toch vooral dát wat wij in onze techno willen horen. Een zeer geslaagd album van iemand die altijd wel een grote meneer zal blijven.
http://www.kindamuzik.net/recensie/robert-hood/wire-to-wire/3722/
Meer Robert Hood op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/robert-hood
Deel dit artikel: