• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Robert Ellis | The Lights from the Chemical Plant

Oei!
CD, New West

Tekst: Roelof Schipper

Publicatiedatum: 17 februari 2014

Oei. Een echte spannende countryplaat, hoe lang is dat geleden? Het is doorgaans lastig verdwalen in het met conventies volgepropte countrylandschap: bordpapieren zangers, een snik of twee en de eeuwig huilende lapsteel. Ze zijn alle drie van de partij op Robert Ellis' nieuwste: The Lights from the Chemical Plant, maar daar is - gelukkig - nog niet alles mee gezegd. En met dat bordpapieren valt het ook wel mee.

Al op debuut Photographs liet Robert Ellis zich niet voor één gat vangen. De plaat valt symmetrisch uiteen in twee: een deel dat niet zo'n beetje doet denken aan Mickey Newbury, en een deel dat ongeveer zo country is als men kan verdragen: truckersradio aan, countrydeksel op je oude hoofd en lekker ronken met je vrachtwagen. In andere woorden: een deel om te haten, en een deel om te koesteren. Die schizofrenie ligt wat dat betreft nu in het verleden: The Lights from the Chemical Plant presenteert zich als een prachtig coherente, avontuurlijke verzameling van liedjes.

Het is aanvankelijk nog even slikken bij opener 'TV Song', dat qua platvloersheid wel hele hoge ogen gooit. Het gaat inderdaad over het eenvoudige genot van televisie kijken, en daarmee is de boodschap ook wel verstrekt. Na deze valse start valt er evenwel genoeg te genieten. Ellis blijkt te beschikken over een muzikale trukendoos waar iemand als Ryan Adams (en waar hangt die tegenwoordig uit?) nog wat van kan leren.

Soms subtiel, soms recht in het gezicht zoals in het ronduit ridicule slot van 'Houston', waar Ellis het hele nummer binnenstebuiten trekt en met een fluitende gitaarsolo de ruimte in lanceert. Dan zijn er nog de liedjes zelf, een enkele uitzondering daargelaten zo solide als een runderkarkas: één been stevig in de traditie, en het andere, wel ja, dat is niet altijd even duidelijk.

De puristen draaien zich bijgevolg huilend om in hun graf, en dat mogen ze blijven doen zolang er mensen als Robert Ellis zijn die de slapende goegemeente zo nu en dan eens een slag in het gezicht uitdelen. Donder maar op met je Conway Twitty, en vergeet je Lucinda Williams niet: zo kan het dus ook.

http://www.kindamuzik.net/recensie/robert-ellis/the-lights-from-the-chemical-plant/24721/
Meer Robert Ellis op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/robert-ellis