Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tja. Dan kun je nog zo interessant doen met je irritante bandnaam en semi-achteloos koketteren met je achtergrond als psycholoog; je muziek wordt er geen haar beter van. Het Franse man-vrouw-duo Rinôçérôse is op het derde album Schizophonia zo aardig om die stelling nog eens te onderschrijven. Of we daar nou dankbaar voor op onze knieën moeten vallen? Neen. De luisteraar mag zich wederom door een schier eindeloze rijstberg aan platte dancerock heen vreten, maar dan zonder ook maar enige vorm van beloning. 'Retro' en 'hopeloos gedateerd' zijn twee totaal verschillende begrippen, wordt hier maar weer eens duidelijk.
Eerste single 'Bitch' is een geslaagde oefening in platte, holle Eurohouse, 'Pleasure and Pain' een foute combi tussen vroege Depeche Mode en The Cure van tegenwoordig. De hele plaat is een wonderlijke polonaise van dieptepunten, maar de slappe electro van 'Fucky Funky Music', waar de met moddervet accent in de microfoon geschreeuwde krachttermen als 'fucking boring' en 'fucking music' voor onbedoelde hilariteit zorgen, valt vooral op.
Als je dan toch per se gastvocalisten in wil huren, zorg er dan tenminste voor dat ze wat toevoegen. Nuutti Kataja van Dead Combo, Jessie Chaton van Fancy en Dominique Keegan van The Glass zullen ergens op deze planeet vast hele grote sterren zijn, u hoeft het zichzelf niet kwalijk te nemen wanneer deze namen slechts opgetrokken wenkbrauwen oproepen.
Hoe het ook zij; van afgestudeerde psychotherapeuten mag je verwachten dat ze zich met nuttiger zaken bezighouden dan met deze nare, goedkope surrogaatmuziek, die geen ander doel heeft dan de lokale platenboer te verzekeren van een goedgevulde uitverkoopbak.
http://www.kindamuzik.net/recensie/rinocerose/schizophonia/10632/
Meer Rinocerose op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rinocerose
Deel dit artikel: