Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ondergetekende was nooit een gigantische fan van Arling & Cameron. Dan weer flauwe easy-tune, een slimme, maar halfbakken soundtrack voor niet-bestaande films en een plaat vol plastic pop van zowel de bovenste plank als, nou ja, wat planken daaronder, konden nooit echt bekoren. Een aantal jaren en een ernstig auto-ongeluk verder, is Arling een beetje op de achtergrond geraakt en de inmiddels in Berlijn residerende Cameron terug met een soloplaat, Back. Of het nou komt door het ongeluk waarbij Richard Cameron een van zijn rugwervels scheurde (ook een betekenis van Back), en de lange periode van rust en ongetwijfeld reflectie die daarop gevolgd moet zijn, weet ik niet. Maar Back verschilt in werkelijk alles van wat de beste man ooit gedaan heeft. Is dat goed? Ja, dat is goed.
Het hardplastic masker van flauwheid en soms ook lulligheid is afgeworpen ten faveure van een volle baard (zie de hoes) en prachtige, uitgeklede, grotendeels akoestische liedjes. De basis is altijd simpel, hoorbaar tot stand gekomen met een paar akoestische gitaarakkoorden, en daarna, geholpen door de jongens van Das Pop, even eenvoudig aangekleed met slidegitaar, hier en daar een synth, strijkers en koortjes.
Vreemd genoeg maakt de plaat in eerste instantie juist daardoor weinig indruk, ook vanwege de nauwelijks verholen, directe teksten over liefde (‘Ich Lieb Dich Sehr’, ‘First Kiss’, ‘So in Love’) en melancholie (‘Winter’, ‘Let It Go’, ‘Vorbei’) die wat cynisch stemmen. Maar eenvoud moet niet worden verward met simplisme of onvermogen tot 'beter', zo blijkt maar weer, want Back blijft hangen in je hoofd en wordt alsmaar mooier. Het vieze woord 'tijdloos' mag ook weer afgestoft worden, want niets op Back ademt ook maar een zweem uit van modemuziek, gekunsteldheid of novelty.
"Been traveling for ages by car and by train. And sometimes I travel by aeroplane", gezongen over een simpel akkoordenschemaatje is typerend voor Richard Cameron anno 2004. Je kunt een beetje schamper lachen om de bijna kinderlijke directheid van het zinnetje. Deed ik ook, maar als het nummer zich dan, zoals alles op de plaat, ontvouwt tot een superieur gearrangeerde parel, is er niets meer om schamper over te zijn.
Veel krediet gaat daarvoor ook naar Das Pop, dat zijn zeer duidelijke stempel op de muziek drukt en zich wederom toont als een groep zeer getalenteerde muzikanten, juist door eenvoudig te blijven en dicht bij de essentie. Back is naakt, eerlijk en oprecht, maar wordt nergens pijnlijk confessional zoals bij menig ander artiest die bij een solodebuut meent het hele hebben en houden te moeten tonen. Less is more is een cliché, maar blijkt op Back even toepasbaar als waar.
http://www.kindamuzik.net/recensie/richard-cameron/back/7828/
Meer Richard Cameron op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/richard-cameron
Deel dit artikel: