Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat the global village vooral voor muziekproducers een toe te juichen ontwikkeling is, lijkt evident. Zeker als je LP3, het derde album van het Nuyoricaanse duo Ratatat, hoort. In een tijdsbestek van amper drie kwartier weerklinkt een typische sound vanuit elk werelddeel. In combinatie met de typerende synthesizer en gitaarriffloopjes van Ratatat, ontstaat zo een onderuitgezakte wereldreis.
Ratatat is gitarist Mike Stroud en producer Evan Mast. Samen nemen ze de luisteraar onder andere mee naar Frankrijk, waar ze uit de bron van Daft Punk en ook Air typische geluiden vissen om die door hun laidback mangel te halen. Zo krijg je de indruk dat je door een duikbril naar een kleurig koraal kijkt, zonder ruis, in absolute sereniteit.
Het lijkt alsof Ratatat ook een tussenstop in Nederland heeft gemaakt, want ineens weerklinken de Commodore 64-geluiden die de Jeugd van Tegenwoordig zo graag mag bewerken. Toch klinkt het bij Ratatat ingenieuzer, fijnzinniger dan bij de eendimensionale Nederhoppers.
Alsof het niets is verplaatsen we ons naar de Caribische eilanden met calypsoklanken en reggae-invloeden. Maar nooit verliest Ratatat zichzelf uit het oog. Altijd is de muziek van een hoog luistergehalte. Steeds ontdek je een nieuw geluid of verrassende loop.
En zo vind je jezelf ineens in Azië, met ruimtelijke en sfeervolle klanken die eigenlijk nergens naar toe lijken te gaan, maar door Ratatat in bedwang worden gehouden en de goede kant op worden gestuurd.
En dan loopt de reis over de wereld ten einde, je zakt tevreden achterover in je stoel en begint gewoon weer van voren af aan. Moe word je toch niet.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ratatat/lp3/17300/
Meer Ratatat op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ratatat
Deel dit artikel: