Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een bandlid verliezen net voordat je het album gaat opnemen: dat is moeilijk. Het gebeurde Ra Ra Riot in 2008 met The Rhumb Line. Het is misschien cru om te zeggen, maar het overlijden van drummer John Pike deed Ra Ra Riot goed. Niet omdat hij zo slecht kon drummen, maar omdat het de band inspireerde om dat album vooral voor hem perfect te maken. De mix van opgewekte melodieën en ingetogen zang en viool werkte enorm goed. Nu is het meeste verdriet verwerkt en wil Ra Ra Riot vooral liefde laten horen.
Bij Ra Ra Riot pakt die liefde een beetje anders uit. De nerdy indiepop is op The Orchard overgoten met suikerspinzoetigheid en heeft de wisselvalligheid van een ADHD'er. Zo begint de band rustig met een basgitaar en viool, waarop frontman Wes Miles treurig de zin "We both had downs, we've both had downs" zingt. Het is op zijn zachts gezegd niet typerend voor Ra Ra Riot, maar het werkt wel - hoe pompeus het nummer ook eindigt. Zo behoudt de band een paar nummers je aandacht. 'Boy' is de plakkende single door het hyperactieve basdeuntje, 'Too Dramatic' is dat indiepopnummertje dat elk indiepopbandje moet hebben en 'Shadowcasting' is zonder twijfel het beste nummer van de plaat. Althans, die blijft tenminste wat langer bij.
Het gaat namelijk mis wanneer de band meer wil: 'Massachusetts' is hier een goed voorbeeld van. Meer Vampire Weekend gone bad kun je het niet hebben. Het is typerend voor het tweede deel van de cd dat vol zit met pretenties. Sommige bands kunnen het hebben, maar Ra Ra Riot heeft het niet nodig. Of beter: het staat ze niet eens. The Orchard is volgens de band gevuld met liefde, terwijl dát juist niet gecompliceerd zou moeten zijn.
http://www.kindamuzik.net/recensie/ra-ra-riot/the-orchard/20725/
Meer Ra Ra Riot op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/ra-ra-riot
Deel dit artikel: