Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De meeste bands hanteren een liedjesstructuur waar niemand van schrikt: couplet, refrein, couplet, refrein, bridge en dan nog een keer het refrein. Misschien niet erg origineel, maar wel veilig.
Een enkele band durft het iets gewaagder aan te pakken, en maakt een klein kunstwerkje van een nummer. Met bombastische tussenstukken, meerstemmige samenzang of een compleet ander rijmschema. Toch kenmerken ook die nummers zich vaak door een opbouwende structuur: een rustig begin en vervolgens al dan niet langzaam naar een climax toewerken.
Echter, wat Quasi heeft gedaan wijkt totaal af van de bovenstaande uitleg. Op het zevende album When the Going Gets Dark opent het duo keihard met een stukje pianovirtuositeit dat doorgaans alleen in een verwilderde jamsessie aan bod komt. Vervolgens wordt op het tweede nummer 'The Rhino' al bij opening een waterval aan bombasme over de luisteraar heen gestort- en zo gaat het verder.
Het beluisteren van When the Going Gets Dark is dan ook als een achtbaan die pas op het eind in een iets rustiger tempo terugschakelt, zoals op bijvoorbeeld 'Merry X-Mas'. Als je dan uit het karretje stapt, door elkaar geschud en vol met indrukken, vraag je je af wat je zojuist hebt ervaren. Na de tiende rit denk ik dat nog steeds. Ik kan er geen touw aan vastknopen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/quasi/when-the-going-gets-dark/12756/
Meer Quasi op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/quasi
Deel dit artikel: