Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het is nooit te laat voor goede voornemens, en bij deze neem ik me voor nooit meer een plaat te willen recenseren, puur op basis van de hoes. Zoiets kan een mens zuur opbreken. Zo ook in het geval van Pushing Red Buttons. Een hoes waarop een in zwart leer gehulde mannenkont prijkt, daar kon alleen maar een boeiende, dan toch bijzonder gewaagde plaat bij horen. Dacht ik. Wat ik kreeg was een heel album vol potsierlijke onzin - van het soort muziek dat gespeeld wordt door fictieve groepjes in Amerikaanse komische series van laag allooi. Invloeden gaan volgens de band zelf van The Beatles en The Beach Boys tot Jaco Pastorius en Nirvana, en dat is ook te horen. Ieder nummer is op het gebied van melodie, ritme en tempo geschoeid op iets Beatlesk, Toolesk, Steely Danesk, maar steeds met de klemtoon op -esk, en met een huiveringwekkende jarentachtigsound. En, alsof de heren echt hun best hebben gedaan ieder greintje goede smaak te weren, verdrinkt elke ietwat degelijke melodie in teksten van onvoorstelbare knulligheid. "It's just another day / in the USA / my neighbour puts his flag on display / he's so filled with pride / that he's bursting inside / he's not waiting for the world to decide / if he's right or wrong / he feels he's where he belongs / his i-Pod keeps on playing his songs". Grappig en tragisch tegelijk, het is een prestatie op zich.
Nee, Pushing Red Buttons is niet meteen spek voor mijn bek, en - sta mij toe even op mijn mannelijke intuïtie af te gaan - ook niet voor de uwe.
http://www.kindamuzik.net/recensie/pushing-red-buttons/foreign-film-or-tango-dance/6656/
Meer Pushing Red Buttons op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pushing-red-buttons
Deel dit artikel: