• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Public Enemy | Rebirth of a Nation

Public Enemy terug?
CD, Guerilla Funk/PIAS

Tekst: Eric van Splunter

Publicatiedatum: 11 oktober 2005

Public Enemy en Paris samen. Vijftien jaar geleden had menig hiphopfan met rode oortjes zitten hunkeren naar het resultaat van dergelijk militant rapgeweld. Maar de rapwereld veranderde snel in de jaren negentig. Nieuwe helden en nieuwe stijlen dienden zich aan. Tegen de tijd dat het 1994 werd waren Chuck, Flav en Paris met hun maatschappijkritiek en zwarte bewustzijn allang niet meer de Mannen van het Moment. De Public Enemy-plaat Muse Sick N Hour Mess Age (1994) was geen schim van eerder werk en ook latere albums waren verre van relevant.
Bij Paris hetzelfde. Na twee sterke albums, The Devil Made Me Do it (1989) en Sleeping with the Enemy (1992), probeerde hij nog lafjes aan te klampen bij de G-Funk-mode, maar het beste was er allang af. In de loop van de jaren negentig raakten beide acts verder uit beeld.

Anno 2005 zou je kunnen zeggen dat het klimaat binnen de muziek-bizz met alle kritiek op wereldpolitiek en de regering-Bush gunstig is voor de groep om andermaal harde noten te kraken.
Rebirth of a Nation als het ware. Met steun van Paris komt ze op haar label Guerilla Funk uit met een plaat waarop met man en macht wordt geprobeerd om oude militante tijden te doen herleven. Met medewerking van Sister Souljah en sympathiserende artiesten als Dead Prez is het weer één en al 'Revolution ' en 'Rise Up, Black Man' wat de klok slaat. De CIA, de regering, als vanouds krijgen ze er allemaal van langs.

Chuck D is inmiddels 45 en klinkt in interviews al jaren als een goeie ouwe lobbes. Aan de microfoon probeert hij zijn dwingende bezwerende stem als vanouds te laten donderen en dat lukt hem bij vlagen nog steeds. Je zou zeggen dat de donkere bariton van Chuck en het geschetter van Flavor Flav het goed doen als ze omringd worden door een kolkende brij van noise, samples en harde zwaarlijvige beats. Maar dat was kennelijk niet wat producer Paris voor ogen had. Zo furieus als hij op vrijwel elke track meerapt, zo braaf, ingetogen en eenvoudig zijn de producties. Flinterdunne, op een laag tempo meetikkende drums, begeleid met simpele synth-tonen en verder aangekleed met veel overbekende citaten uit het oude Public Enemy-werk en een vrachtlading gastvocalen. Het maakt de plaat koud en plat en verzwakt de impact van Chucks stem ernstig. Je hoort dat hij niet altijd raad weet met de soms wel heel dunne sound waarover hij moet rappen. "Pump up the music, pump up the sound", schreeuwt hij tevergeefs.

Al mag de boodschap nog zo hartstochtig gespuugd worden en hebben de tracks veelbelovende titels als 'Hard Rhymin', 'Raw Shit' en 'Make it Hardcore', met beats als deze komt de wedergeboorte van Public Enemy voorlopig niet van de grond.

http://www.kindamuzik.net/recensie/public-enemy/rebirth-of-a-nation/10775/
Meer Public Enemy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/public-enemy