http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Pro-Pain | No End in Sight

Vernieuwingsdrift slaat alsnog toe.
CD, Soulfood/Suburban

Tekst: Diana Willms

Publicatiedatum: 31 augustus 2008

Pro-Pain toont zich al vanaf zijn begindagen een enorm stijlvaste band. Wars van trends walst het New Yorkse gezelschap onverstoorbaar verder met zijn zware, groovy mix van hardcore en metal. Album na album beukt de band weinig subtiel en zonder poespas het kalk van je plafond. Het komt dan ook als vrij grote verrassing dat achttien jaar na debuutalbum Foul Taste of Freedom de vernieuwingsdrang alsnog toeslaat.

Met het als vanouds knallende openingsnummer 'Let the Blood Run through the Streets' valt het nog niet direct op, maar No End in Sight is voor Pro-Painbegrippen behoorlijk gevarieerd. Daarnaast bevat het album verbazingwekkend veel melodie. Zanger/bassist Gary Meskil wisselt zijn rauw gebrul vaker af met daadwerkelijke zang teneinde zijn maatschappijkritiek te spuien. Hier en daar heeft de band zich zelfs laten verleiden tot een pakkend meezingrefreintje.

Een tweetal gastbijdragen verhoogt de afwisseling op het album nog eens extra. Stephan Weidner (ex-Böhse Onkelz) zingt mee op het atypische 'Hour of the Time' en Rob Barrett (Cannibal Corpse) is te horen op het erg sterke 'Phoenix Rising'.

Het is overigens absoluut niet zo dat Pro-Pain nu op de softe, commerciële toer gaat. De mannen denderen alleen niet constánt door in stoomwalsstand. Ze hebben hun blik wat verbreed en dat heeft in ieder geval een album opgeleverd dat muzikaal gezien een stuk interessanter is dan de vorige paar platen.

Als je je vooral aangetrokken voelde tot de primitieve eenvoud van het rechttoe rechtaan beukwerk van weleer is het wellicht even slikken als je No End in Sight voor het eerst beluistert. Maar geef de plaat een paar luisterbeurten om eraan te wennen, en je komt erachter dat het lang niet zo'n slecht idee van de band was eens wat nieuwe paden in te slaan.