http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Prefuse 73 | Surrounded by Silence

Scott Herren schakelt een leger collega's in.
CD, Warp/Rough Trade

Tekst: Atze de Vrieze

Publicatiedatum: 21 april 2005

Scott Herren moet zich de afgelopen tijd regelmatig flink op het hoofd gekrabd hebben. Onder het alias Prefuse 73 bracht hij in 2001 op een volstrekt unieke manier twee werelden bij elkaar: aan de ene kant de glitch-electronica zoals we die kennen van Warp, aan de andere kant soulvolle hiphopbeats. Op Vocal Studies + Uprock Narratives voegt Prefuse 73 de twee samen tot een warm mengsel, waarbij de vocalen altijd in dienst staan van de productie. Noem het glitch-hop, noem het wat u wilt, maar dat Prefuse’s geluid uniek is, staat buiten kijf. Twee jaar later volgde een betrekkelijk eenvoudige opvolger met One Word Extinguisher. Tegen meer van hetzelfde had immers niemand bezwaar. Maar hoe nu verder?

Herren heeft de oplossing gezocht in samenwerkingsverbanden. Vrijwel elke track op Surrounded by Silence bevat een gastoptreden. Het zijn niet de minsten die komen opdraven: Ghostface en EL-P op single ‘Hide Ya Face’, Blonde Redheads Kazu, GZA en Masta Killa, The Books, Aesop Rock, Beans. Normaal gesproken worden de vocalen in Prefuse’s werk knap weggestopt in de productie, nu is dat veel minder het geval. De verschillende gasten drukken daardoor nadrukkelijk hun stempel op de tracks. ‘Hide Ya Face’ en ‘Just the Thought’ (met GZA & Masta Killa) zijn bijna ‘gewone’ underground hiphoptracks. ‘We Go Our Own Way’ (met Kazu) en ‘Pagina Dos’ (met The Books) slaan een brug tussen hiphop en indie, enigszins vergelijkbaar met The Postal Service. De een zal zeggen dat Surrounded by Silence hierdoor een gevarieerde plaat is, de ander zal zeggen dat Herren niet heeft kunnen kiezen. De waarheid ligt ergens in het midden, maar wat ondergetekende betreft gelukkig dichter bij het eerstgenoemde.

Het eigen geluid van Prefuse 73 is op het grootste deel van het album namelijk nog steeds volstrekt herkenbaar, zij het iets grilliger dan op zijn voorgangers. Minder springerig en warm en met meer overstuurde beats, waardoor het hier en daar net iets minder fris en sprankelend klinkt. Het niveau blijft wel onverminderd hoog en Prefuse 73’s talent blijft onmiskenbaar, maar voor de trouwe Prefuse-liefhebber zal dit album misschien nét niet verrassend genoeg zijn.