http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Postman | Green

The Anonymous Mis doet het tegenwoordig alleen.
CD, EMI

Tekst: Atze de Vrieze

Publicatiedatum: 13 juni 2006

Soms gaat alles vanzelf, soms is het leven van een muzikant frustrerend, en komt er niets van alles goede plannen terecht. De Haagse zangeres Anouk kan er een woordje over meepraten, manlief Remon Stotijn alias The Anonymous Mis misschien nog wel meer. Zijn groep Postmen brak in 1998 door met de frisse mix van reggae en hiphop op Documents, consolideerde met Revival, maar zakte in 2003 ver terug met het derde album Era.

Postmen ging door een crisis, en slankte zelfs af tot Postman. Naar verluidt heeft The Anonymous Mis zijn maatjes Shyrock en G-Boah na Era nooit meer gesproken. Met Green is Stotijn echter klaar voor een nieuwe start, dan maar in zijn eentje. En jawel, hij voelt zich als een groen blaadje.

Wat ging er mis? Er waren muzikale meningsverschillen. Vooral tussen Mis en drummer G-Boah, omdat die laatste meer invloed wilde op het geluid van de band dan de eerste toe wilde staan, maar er ontbrak ook iets op Era. Het ging niet vanzelf, er werd te veel geblowd, er was te weinig spelplezier, en dat is voor het geluid van Postmen essentieel. Op Green is dat gevoel terug. Het album ademt een heerlijk ontspannen sfeer, en dat is precies wat Era miste. Dat betekent niet dat het een oppervlakkig album is, allerminst. Aanwezig zijn nog altijd de positieve teksten, die een nadrukkelijke blik op de maatschappij bieden, én een blik op de afgelopen jaren.

Natuurlijk staat Mis er niet helemaal alleen voor. Vrouw Anouk is op het album nadrukkelijk aanwezig. Niet zo gek, aangezien de twee samen in Amerika wonen, en warme ideeën het best direct verzilverd kunnen worden. De kans is groot dat zich onder de doelgroep van Postman de nodige Anoukhaters bevinden, maar die kunnen al bij de eerste luisterbeurt hun hart ophalen, want haar bijdrage blijft vooral beperkt tot de achtergrond, en staat mooi in dienst van het Postmangeluid. Alleen op single ‘Downhill’ komt Anouk uit de schaduw. Op die single klinkt ze zelfs als een goed gevonden sample van Janis Joplin.

Terugkeer geslaagd? Ja, tot op zekere hoogte wel. Zo sterk als Documents is dit album niet, maar met het toegankelijke geluid moet Postman in staat zijn de verloren plek in het Nederlandse popveld terug te veroveren. Die ene letter verschil, dat is een detail. Remon Stotijn laat er geen twijfel over bestaan: híj was Postmen, hij ís Postman.