• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pondertone | Snake & Apacolips

Regelrecht een Nederlands meesterwerkje.
CD, Quamiloupe/Konkurrent

Tekst: Wilko van Iperen

Publicatiedatum: 23 april 2005

Laat we er geen geheim van maken: Pondertone is een stel pretentieuze heren uit Utrecht dat het onwaarschijnlijk hoog in de bol heeft zitten. Natuurlijk zullen ze dat zelf ontkennen en de beminnelijke do it yourself-mentaliteit (muziek, opname en ook grafisch ontwerp) lijkt het ook tegen te spreken, maar dan heb je Snake & Apacolips nog niet in de handen gehad, laat staan gehoord.

Zo begint het album van Patrick Tersteeg en Tom Swart met een radiostem die het nummer ‘Traumdeutung (Dream about Girls)’ inleidt met op de achtergrond een treurig gestemde cello en het geluid van dataverkeer, zoals dat in films altijd gebruikt wordt als er eentjes en nulletjes op het scherm voorbij vliegen. En ja, het woord ‘droomduiding’ alleen al! Mensen die overgevoelig zijn voor overdrijving en een tikkeltje grootspraak kunnen misschien beter NU afhaken. Maar laat u gewaarschuwd zijn: Snake & Apacolips maakt de pretentie helemaal waar.

Het openingsnummer verandert bijvoorbeeld al snel in een stiekem nummertje van Lou Reed en Stef Kamil Carlens waarin stuwend strijkwerk en die typisch zenuwachtige rock-‘n-rollpiano enorme verwachtingen scheppen voor de rest van het album. Het duo gaat in een nog hogere versnelling als het garagerocknummer ‘Kato Faust’ er doorheen gejaagd wordt, simpelweg omdat het moet, moet, moet! Tot nu toe allemaal geen probleem voor de doorgewinterde popliefhebber, maar Pondertone is niet voor een gat te vangen.

De band tovert bijvoorbeeld met gemak cowboymuziek inclusief saloonpiano tevoorschijn (‘Empty Promises’) om te volgen met een filmisch stuk dat luistert naar de naam ‘On How We Became Connected’, waarbij het lijkt alsof de protagonist in het voorbijgaan van een scène de gebeurtenissen becommentarieert.

Precies daar schuilt dat pretentieuze in: de sterk verschillende nummers worden met een gemak van heb ik jou daar uit de mouw geschud en dat ook nog 's met een air van 'tja, zo goed zijn we', maar Tersteeg en Swart komen ermee weg.

Zo gaat het van indiepop (‘Prelude to B.’), via o-wat-heb-ik-ballen-in-mijn-buik artrock (‘Go Ape’), Roxy Music-achtige progrock (‘Going Gone’), punkrock (‘I Must Be in Love’), jazz (‘Honey Kiss’) tot regelrechte hillbilly (‘Stetson Head’). En als er dan even tijd is voor bezinning in ‘Tinfoil Dischord’ ("It’s the beauty of a tinfoil ‘round a chocolate / Makes me wanna get it of in one piece") mag dat niet lang duren. Pondertone zou Pondertone niet zijn als er niet met een verrassing zou worden afgesloten.

De diversiteit van de aanpak op Snake & Apacolips doet denken aan het klassieke witte dubbelalbum van die vier jongens uit Liverpool. Daarop deed ieder bandlid in feite z’n eigen ding, waardoor de plaat zowel ouderwets stomende rock, lieve slaapliedjes, cabareteske pop en grappige country bevatte. Pondertone moet het met twee man doen, maar is schizofreen genoeg voor dertien afwisselende en ijzersterke nummers. Al die verschillende stijlen, de coherente kracht van elk individueel nummer, de warme productie, noemt u het maar op.

Ja, de vergelijking met de Fab Four gaat natuurlijk veel te ver maar dit is – zoveel moet nu wel duidelijk zijn – dan ook niet gewoon ‘okee’, ook niet ‘verdomd goed’, maar regelrecht een Nederlands meesterwerkje dat het verdient om heel hoge ogen te gooien.

http://www.kindamuzik.net/recensie/pondertone/snake-apacolips/9274/
Meer Pondertone op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pondertone