• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Plastic Crimewave Sound | No Wonderland

Psychedelica en riffs in vele maten en gewichten.
2 LP, Eclipse

Tekst: Hans van der Linden

Publicatiedatum: 08 januari 2006

Na een handvol singles en een eerdere volledige plaat op Ed Hardy’s fabuleuze label Eclipse, kon Plastic Crimewave Sound vorig jaar even op verhoogde aandacht rekenen door de split-EP die ze met Oneida deelden. Daarop gingen ze resuluut in de aanval en tekenden ze voor de psychedelische kant van de opname terwijl Oneida hun heil eerder in meditatieve klanken zocht.

Op No Wonderland gaat de band uit Chicago in dezelfde richting verder. Ze hebben een hoop goed volk laten aanrukken om de boel wat op te fleuren. Zo wordt iedere plaatkant door enkele woorden van bevriende artiesten ingeleid: achtereenvolgens horen we Devendra Banhart, Tara Burke (Fursaxa), Michael Yonkers en Chris Connelly. Daarnaast duiken her en der ook nog wat gastmuzikanten op. Josephine Foster leent bijvoorbeeld op ‘Moving Just Fine’ haar harpspel, de dames van Spires That In The Sunset Rise doen eveneens een duit in het zakje en Michael Yonkers komt op ‘New Throb’ nog wat vervormde gitaargeluiden toevoegen.

Als er twee kernwoorden zijn die No Wonderland kenmerken, zijn het wel ‘psychedelica’ en ‘riffs’. Maar dat zijn meteen ook de twee enige constanten die je doorheen het muzikale avontuur loodsen. De manier waarop Plastic Crimewave Sound dit invult, is immers heel verscheiden. Het gamma strekt zich uit van wilde psychrock riffs in de lijn van Comets On Fire (‘Korean Ghost Ship’) tot eenvoudige gitaarlijntjes die heel breekbaar aandoen (‘Another Plane’).
Maar steeds wordt het schijnbaar oneindige ritme de basis waarop Plastic Crimewave Sound met stemmen en veel effecten verder bouwt. Ook andere invloeden worden hierbij niet geschuwd. Zo is ‘Shake Your Dying Cowboymind’ onherroepelijk op de leest van het ter ziele gegane McLusky geschoeid en doet ‘Flower Eathing Dreams’ aan het rustige werk van Sonic Youth denken.

Dit alles maakt dat No Wonderland een heel aangename plaat geworden is, al was het niet slecht geweest als sommige riffs nog net iets meer begeestering in zich hadden gedragen. Soms zakt de taart dus een beetje in eklaar, maar gelukkig zijn er voldoende lichtpunten om de balans positief over te laten slaan.

http://www.kindamuzik.net/recensie/plastic-crimewave-sound/no-wonderland/11671/
Meer Plastic Crimewave Sound op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/plastic-crimewave-sound