Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Victor Griffin maakt het je af en toe wel moeilijk om The Black Is Never Far goed te vinden. Vrijwel elk nummer begint met een afgrijselijke softrockintro. In ‘Lookin’ for a Reason’ zit daar zelfs een stukje Kenny G-style saxofoon bij. Gelukkig volgt vrijwel altijd een bevrijdende meesterlijke riff van de hand de doomlegende. Des te indrukwekkender als je weet dat collega riffmeester Scott ‘Wino’ Weinrich tegenwoordig geen deel meer uitmaakt van Place Of Skulls.
De mooi dramatisch gezongen christelijke teksten van Griffin (ex-Pentagram, Deathrow en Cathedral) passen perfect bij de gedragen kracht van zijn riffs. Het levert met ‘Prisoner’s Creed’, ‘Darkest Hour’ en ‘Relentless’ een aantal ijzersterke songs op waarmee de doomliefhebber weer flinke tijd voort kan. En die was recent toch al zo verwend door bands als The Sword en Witch.
Twee keer gaat het jammer genoeg helemaal mis en blijft de foute softrock het hele nummer doorgaan. Het titelnummer en het afsluitende ‘Changed Heart’ kunnen daarom beter overgeslagen worden, want majestueuze gospeldoom wordt het beste genoten zonder weeïge EO Jongerendag-stijl rock erdoor.
http://www.kindamuzik.net/recensie/place-of-skulls/the-black-is-never-far/12396/
Meer Place of Skulls op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/place-of-skulls
Deel dit artikel: