Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Van blije muziek wordt je nooit écht gelukkig en van droeve muziek wordt je ook nooit écht ongelukkig. Ironisch genoeg heeft droeve, melancholische muziek wel de eigenschap dat je er blijer van kunt worden, of minder triest. Het kan altijd erger, vraag dat maar aan Mountain Goats’ John Darnielle. Of aan Kevin DeBroux vragen, de getekende ziel die achter Pink Reason schuilgaat.
Cleaning the Mirror is een typische lo-fi doe-het-zelf rockplaat die alleen maar op Siltbreeze kan uitkomen. Het label dat ooit The Dead C. naar de VS haalde en Harry Pussy een berucht podium gaf. In tegenstelling tot die twee legendarische bands is Pink Reason meer van de echte liedjes.
Geen kant-en-klare hapsnap liedjes maar meer gerafelde schetsen van hersenspinsels, ondersteunt door een gitaar, losvaste percussie en de klagerige zang van DeBroux. Het doet soms denken aan Jandek met een stevige borrel op, of Ariel Pink als hij niet door Bowie was beïnvloed maar Pavement.
Als je je tijdens ‘Motherfucker’ nog irriteert aan de ietwat zeurderige stem van DeBroux zul je merken dat die er tijdens de gothische noiserock van ‘Storming Heaven’ eigenlijk heel goed bij past. Je moet er alleen even inkomen en niet bang zijn voor een valse noot hier of daar. Het is handig als je al wat albums van Royal Trux, solo Lou Reed en Jandek in de kast hebt staan.
Bovendien wordt het nergens mooi, gepolijst of sonisch indrukwekkend. Het orgel dat ‘Thrush’ begeleidt lijkt zelfs eeuwenoud, de registers zitten onder een dikke laag stof. Alles klinkt gedempt en ver weg, maar toch lukt het DeBroux om je zijn zorgen te laten voelen. Een gitaarplaat hoeft niet mooi te zijn om je te boeien. Pink Reason bewijst dat nog maar eens.
http://www.kindamuzik.net/recensie/pink-reason/cleaning-the-mirror/15232/
Meer Pink Reason op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pink-reason
Deel dit artikel: