• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pink Floyd | The Final Cut

De eerste grote misstap of de laatste redelijke elpee.
CD, EMI

Tekst: Maurice Dielemans

Publicatiedatum: 24 mei 2004

The Final Cut uit 1980 is de laatste elpee uit het Roger Waters-tijdperk van Pink Floyd. De conceptuele plaat is een merkwaardig en duister aanhangsel van het daarvoor ophoestte miljoenenmonsterproject The Wall.
In wezen is The Final Cut een dodelijk saaie soloplaat van de onverbeten geluidsperfectionist Roger Waters, waarop min of meer toevallig wat bandleden uit de zwalkende rockdinosauriër op meespelen. Deze haast oneindig voortkabbelende epiloog behoort zeker niet tot de meest gedenkwaardige momenten uit het repertoire van Pink Floyd. Voor diegenen die hun honger willen stillen na de aanschaf van mijlpalen als Dark Side of the Moon en Wish You Were Were Here is The Final Cut haast een onvermijdelijke opvulling van de platenkast, tenzij natuurlijk de korte maar bijzonder geniale periode met psychoot Syd Barrett nog onontdekt is.

Het grootste probleem van The Final Cut is de extreem lange zit. Bovendien ontbreekt de volledige gekte van een elpee als Ummagumma en het psychedelische spanningsveld van bijvoorbeeld een klassieker als Dark Side of the Moon uit de Top 100 van Alle Tijden.
Van pakkende melodieën en eenvoudige liedjes is helemaal geen sprake op The Final Cut, maar het voortkabbelende en klinische geluid is zodanig geperfectioneerd dat iedere vorm van emotie regelrecht de grond wordt ingeboord. Het complexe verhaal van de pijn en trauma's, die een jonge Roger Water oploopt als zijn vader in de Tweede Wereldoorlog sterft, suggereert ook nog eens dat de pretenties bijna literaire vormen aannemen. Misschien is het ook allemaal nog niet zo heel vreselijk als met de latere egotripperij van David Gilmour op bijvoorbeeld A Momentary Lapse of Reason, maar toch valt The Final Cut ergens tussen het predikaat van de eerste grote misstap of de laatste redelijke elpee van Pink Floyd in.

Het zal u niet ontgaan zijn: lange tijd waren ze gehaat in de punkgemeenschap, maar met uitzondering van het latere werk is intussen wel duidelijk geworden dat Pink Floyd een belangrijke plek inneemt in de wereld van de popmuziek. Ze zullen het niet altijd toegeven, maar heel veel hedendaagse gitaargroepjes uit de experimentele en linkse rockhoek hebben veel te danken aan het abstracte terrein dat Pink Floyd als eerste verkende. Godspeed You Black Emperor!, Explosions In The Sky, Radiohead, The Orb en talloze zogeheten postrockbandjes blijken helemaal niet zo hun tijd vooruit als vandaag de dag opnieuw The Piper at the Gates of Dawn (1967) door de luidsprekers schelt. Het is ook volkomen onterecht om Pink Floyd als louter een symfonische rockband te bestempelen. Ze zijn uniek.

The Final Cut blijft een lastige plaat. Geruime tijd was juist dit dè uitverkoopelpee van Pink Floyd. De nieuwste release maakt niet veel goed. Het geluid is iets beter en de vierde track, 'When the Tigers Broke Free', is aan de oorspronkelijke elf tracks toegevoegd. Die extra song komt uit de soundtrack van The Wall, maar past qua thema en sfeer toch prima in het geheel. Maar alleen wie het monotone Animals eenvoudig kan verteren, kan ook met The Final Cut uit de voeten. U bent dus gewaarschuwd!

http://www.kindamuzik.net/recensie/pink-floyd/the-final-cut/6138/
Meer Pink Floyd op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pink-floyd