http://www.kindamuzik.net

ernaast

Onze laatste liverecensie.

Meindert Talma in De Amer.

Onze laatste albumrecensie.

M.I.A. weet wat ze wil.

Ons laatste interview.

Sin Ropas: scheuten en zwarte turf.

Onze laatste video.

Colin Benders: het geluk van de modulaire synthesizer.

Phoenix | Wolfgang Amadeus Phoenix

Stijlvolle plaat voor lome zomeravonden.
CD, Ghettoblaster/V2

Tekst: André Rozendaal

Publicatiedatum: 05 juni 2009

De Fransozen van Phoenix grossieren sinds het jaar 2000 in het maken van vernuftige electropop. Hun voorlaatste album It's Never Been Like That uit 2006 liet meer een gitaargeluid à la The Strokes horen. En dat album was zeer goed te pruimen. Met Philippe Zdar van Cassius aan het productionele roer gaat het op het even grappig als flauw getitelde nieuwe album Wolfgang Amadeus Phoenix toch weer de elektronicakant op.

Het is een sprankelend, in eerste instantie lichtvoetig klinkend album met een niet te versmaden zomerse vibe. Met dank aan Kraftwerk ten tijde van The Man Machine, waar het viertal uit Versailles het vrijwel constant aanwezige, smaakvolle elektronica-gepruttel op baseert. En die gitaren? Die zijn gelukkig niet helemaal verdwenen. Er zijn fraaie Peter Hookbasloopjes, met daarnaast postpunkgitaarspel. Dansen dus! Zoals in de single '1901', dat een niet origineel maar des te onweerstaanbaardere gitaarmelodie koppelt aan golvende elektronica. De andere single, 'Lisztomania', is van hetzelfde laken een pak, zij het dat The Smiths hierbij om de hoek meekijken.

De lichtvoetigheid van de muziek komt niet overeen met de onderwerpen in de teksten van zanger Thomas Mars. Die zingt met prettig hoge stem met name over de puinhopen van de liefde. Zijn positieve vocale uitschieter bereikt hij in het ritmisch zeer sterke 'Countdown', waarin hij aan het eind weliswaar telkens dezelfde regel zingt, maar deze steeds net iets anders intoneert, zodat de aandacht niet verslapt.

Veel variatie in ritme en tempo klinkt ook in veel andere songs op Wolfgang Amadeus Phoenix door, waardoor het album niet snel zal vervelen. Het is zo'n plaat die je altijd en overal kan opzetten, zeker met een fijn lentezonnetje op de achtergrond en een dansvloer in de buurt.

Elk nummer lijkt met wiskundige precisie in elkaar gezet. Hierdoor klinkt de muziek letterlijk als een klok, maar soms ook enigszins gladgestreken. Zeker door de dikke elektronicajas die de songs aanhebben, ligt verlies aan spanning op de loer. Zoals in het kabbelende 'Lasso'. Maar wie op zoek is naar een stijlvolle plaat om lome zomeravonden mee te vullen, vangt bij deze vindingrijke Fransen absoluut geen bot.