Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Eind jaren zeventig effende het Britse Bauhaus het pad voor het gothic-genre. Na een paar jaar hielden ze er al mee op maar toch had de band furrore gemaakt en er een schare trouwe volgelingen aan overgehouden. Zanger Peter Murphy ging daarna solo verder en maakte liedjes in de lijn van Brian Eno. Eind jaren negentig volgde er een Bauhaus-reünie die een hoogtepunt kende in de Resurrection World tour, waarbij ze hun kunsten in maar liefst drie verschillende continenten vertoonden. Nadien ging Murphy weer alleen door.
Over de vroege fasen van zijn eenzame weg weet ik niet zo veel maar het resultaat van zijn zoveelste plaat, Unshattered, maakt je niet bepaald benieuwd naar het curriculum vitae van Murphy. Deze klinkt haast alsof hij in een gladde jaren tachtig-mix terechtgekomen is En daar word je niet bepaald vrolijk van. Naast de doodgewone rockliedjes waar Murphy zielloos doorheen zingt, ergeren toch voornamelijk de achtergrondstemmetjes die de nodige ‘aaahs’ en ‘oeees’ toevoegen. Het feit dat er nog een flard gothic in Murphy's stem aanwezig is maakt het daarboven zelfs wat lachwekkend. Maar het lachen vergaat je snel want je wordt bijna beschaamd in zijn plaats.
Gevallen goden komen blijkbaar toch niet altijd goed terecht maar wat Murphy anno 2005 doet baart toch ernstige zorgen. Het is dan ook erg vreemd dat hij binnenkort met Stephen O’Malley, Merzbow, Fantômas en Enslaved het affiche deelt op het Moni Lazariston festival in Griekenland. Waarschijnlijk hebben ze daar Unshattered nog niet gehoord.
http://www.kindamuzik.net/recensie/peter-murphy/unshattered/9836/
Meer Peter Murphy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/peter-murphy
Deel dit artikel: