• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pete Molinari | Theosophy

Hij woont in een ananas diep in de zee.
CD, Cherry Red/Suburban

Tekst: Dirk Verhoeven

Publicatiedatum: 05 oktober 2014

Hij is gezegend met een soepele falsetstem, die hem iets heel eigens geeft. Zo omschreven we de keelklanken van de Britse Pete Molinari eerder bij KindaMuzik. Botter gezegd valt de zang van Molinari ergens tussen de ene Bob (Dylan, in zijn jonge, jengelende jaren) en de andere Bob (Sponge, die gele) in.

Hou je wel van een beetje karakter uit de keel en van de jaren zestig, dan is Theosophy er voor jou. Bij derde track, stamper 'Evangeline', komt Molinari echt los. Groot voorbeeld Dylan raakt wat meer naar de achtergrond. Sinds Molinari door Yoko Ono uitgenodigd werd een aantal Lennonsongs te zingen zijn The Beatles dichterbij. De pop en het tempo blijven erin, met fijne toevoegingen als een hysterisch orgeltje ('I Got Mine') of een rollende gitaar. Voor wat betreft dat laatste doet Barrie Cadogan (Primal Scream, Little Barrie) het in 'Easy Street' leuker dan de inmiddels onontkoombare gastgitarist Dan Auerbach ('So Long Gone'). Rauw en duister wordt Molinari toch niet.

Aan het eind van Theosophy krijgen we nog een theremin in 'Love for Sale'. Of is het een oude, op hol geslagen radio die zijn zender niet kan vinden? Het is uiteindelijk wat veel, de gasten en de grapjes. Dan horen we op een volgend album toch liever een snikkende ballade, gezongen met die kenmerkende kopstem.

http://www.kindamuzik.net/recensie/pete-molinari/theosophy/25344/
Meer Pete Molinari op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pete-molinari