• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Pestilence | Obsideo

Onverwacht sterke Pestilenceplaat.
CD, Candlelight/Bertus

Tekst: Martÿn ter Haar

Publicatiedatum: 27 december 2013

Patrick Mameli is een soort Lou Reed of Neil Young van de Nederlandse metalscene. Hij is stronteigenwijs en kiest nooit de gemakkelijke weg. De fans willen vooral dat zijn Pestilence een opvolger maakt van Consuming Impulse uit 1989, zo'n beetje de belangrijkste metalplaat geproduceerd op vaderlandse bodem.

Mameli doet alles, behalve dat. Op Spheres uit 1993 experimenteert hij met gitaarsynthesizers en fusioninvloeden, om daarna de band op te doeken en jaren niets van zich te laten horen. In 2007 duikt hij pas weer op met C-187, een project dat op niet geheel geslaagde wijze gangstarapinvloeden in death metal probeert te verwerken (songtitels onder meer 'Cruisin' for a Bruisin' en 'PCP (Murda in My Head)'). De langverwachte Resurrection Macabre van Pestilence in 2009 is dan weer prima (zij het niet wereldschokkend), maar de experimenten met achtsnarige gitaren, een fretloze zevensnarige bas en een nogal aparte stijl van grunten op opvolger Doctrine vallen velen weer rauw op hun dak, hoewel er net als bij de meer gewaagde uitstapjes van Reed en Young ook felle verdedigers van het album zijn.

Uiteraard komt dan nu, als niemand het meer verwacht, Pestilence met zijn meest gefocuste en sterkste plaat sinds de heroprichting. Na al het experimenteren is het tijd om te oogsten. Wat werkte is behouden en gedestilleerd tot tien sterke, compacte deathmetalsongs.

De riffs die Mameli en Patrick Uterwijk, het andere vaste lid van Pestilence, produceren zijn meteen herkenbaar: ritmisch wringend en zwaar, want de achtsnarige gitaren zijn gebleven. Het is een originele mix van de wringende ritmes van Meshuggah en het zieke van Portal. De solo's zijn nog herkenbaarder; geen enkele andere gitarist krijgt de splatter-variant van fusion die Mameli speelt uit zijn gitaar gewrongen.

Bij de nieuwe ritmesectie is bassist Georg Maier veel minder aanwezig dan zijn voorganger, Jeroen-Paul Thesseling. Waar Thesseling een medehoofdrol had in de band, daar is Maier veel meer een typische bassist. De Australische drummer Dave Haley (ook Psycroptic) daarentegen is een absolute aanwinst. Hij blijkt als geen ander in staat de muzikale kronkels die Mameli verzint te volgen. De vraag is hoe het organisatorisch uitpakt, zo'n Australische drummer in een Nederlandse band, maar een aanwinst is hij hoe dan ook.

http://www.kindamuzik.net/recensie/pestilence/obsideo/24591/
Meer Pestilence op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pestilence