Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Amsterdamse Persil timmert goed aan de weg. Nog voor het verschijnen van deze debuut-cd hadden Martine en David al enkele sessies bij John Peel achter de rug, in maart toerden ze door Amerika. Duotone is na Bauers Baueresque de tweede mooie Nederlandse elektropopplaat dit jaar. Niet dat ze nu zo op elkaar lijken overigens. Bauer streeft naar perfecte, zonnige pop, en het zou niet eerlijk zijn te zeggen dat Persil dat niet doet. Het verschil zit hem echter in de benadering. Waar Bauer de componist wil zijn die zijn liedjes van begin tot eind vervolmaakt, is Persil meer het garagerockbandje met sampler, maar met hetzelfde doel voor ogen: catchy elektronische popliedjes maken. En dat lukt heel behoorlijk.
Vette distortion, vreemde samples of valse noten krijgen bij Persil net zo'n prominente plek als de basismelodie, waardoor het lo-fi-geluid van Duotone toch een volle klankwereld wordt. De nummers leunen veelal op herhalende synthesizermelodieën, voorzien van lekker gruizig klinkende elektrische gitaar en rechttoe-rechtaan ritmes uit de drumcomputer. De onzuivere zang van Martine - haar stemgeluid vertoont grote gelijkenis met Debbie 'Blondie' Harry - kleurt de nummers in grote mate, soms speels en springerig, dan weer op de melodie en strelend.
Het resultaat is een bonte verzameling elektronische popliedjes die Stereo Total, Deerhoof en Vive La Fête in het onthoud roept, maar eigenzinnig genoeg is om zich los te maken van referenties. Alle lof uit Amerika en Engeland is prachtig natuurlijk - het eigenzinnige Duotone lijkt helemaal geknipt voor Japans publiek - maar uit eigen land zou ook wel meer waardering voor Persil mogen komen. Nederlands goed.
http://www.kindamuzik.net/recensie/persil/duotone/6141/
Meer Persil op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/persil
Deel dit artikel: