Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
John Cage zei eens dat telkens als hij een klank hoort die hij niet mooi vindt, hij zich afvraagt waarom dat is. Om er vervolgens achter te komen dat er eigenlijk geen voor reden is. Misschien op het eerste gezicht een manke theorie, maar als je er eens goed over nadenkt en hem toepast op enkele voorbeelden, dan zul je er wellicht snel achter komen dat er een kern van waarheid in zit die wel degelijk hout snijdt. Cage was geen simpele boerenlul, hij was een visionair van ondoorgrondelijke klasse - niet begrepen worden wil niet zeggen dat je geen gelijk hebt.
Een goed voorbeeld om deze nuttige oefening op toe te passen is het album van Jon Borges’ project Pedestrian Deposit, Fatale. Een moederneuker van een mindfuck en bijzonder scherp in de contrasten. Opener ‘Svelte’ zet alle afweersystemen vast op scherp, een stortvloed aan steeds wisselende noisescapes die van schel naar plakkerig naar oorverdovend brutaal schuifelen.
De bruutheid is te vergelijken met die van Whitehouse of Prurient, op wiens Hospital Productions dit album uitgekomen is. Borges’ contrastvorming is echter de constante aanjager. De bewerkte pianoloops in ‘Textile’ blazen een frisse wind over je hersenpan voordat het tweede gedeelte diezelfde hersenpan oplicht en vermorzelt met pesterige flarden van intense noisescapes. De pruttelende beats die Borges in ‘You Can’t Help Me’ combineert met samples van rustgevend pianospel creëren een vreemde magie, met de schoonheid van de piano verborgen achter een laag prachtige lelijkheid.
Fatale is een prachtig spel in contrasten, een ultiem duel tussen oorverdovende herrie en verstilde pracht. Horen is voelen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/pedestrian-deposit/fatale/14068/
Meer Pedestrian Deposit op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pedestrian-deposit
Deel dit artikel: