• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Peaches | Fatherfucker

Té cool.
CD, XL/V2

Tekst: Theo Ploeg

Publicatiedatum: 22 september 2003

Het aantal hoofdstedelijke poprecensenten die tijdens het beluisteren van Fatherfucker een spontane zaadlozing kreeg schijnt schrikbarend hoog te zijn. Nu ben ik toch niet al te gevoelig voor zogenaamd "geile" muziek. Ten tijde van de pornbeats-hype wist ik zelfs met pik-in-de-hand de zoete vrouwenstemmetjes, ranzige beats en ongecontroleerd gehijg te weerstaan. Vergeleken daarbij is Peaches a piece of cake.

Zulke zaken wil Merrill Nisker - zo gaat de Canadese normaal door het leven - natuurlijk niet horen. Ze wil opwindend, erotisch, onweerstaanbaar zijn. Daar heeft ze veel voor over. Zoals in ranzig ondergoed en met voorbinddildo in een Amsterdams urinoir poseren voor de fotoshoot van Oor. En ach het leukste nummer - 'Fuck the Pain Away' - van haar in 2000 verschenen debuutplaat Teaches of Peaches is best leuk. Maar meer ook eigenlijk niet.

Peaches is inmiddels cool. Heel erg cool. Op Fatherfucker komt zelfs de in alternatieve kringen nog immer geliefde Iggy Pop voorbij om een duetje met haar te zingen. Flink rock-'n-roll. Joan Jett staat voor de productie. Dubbel rock-'n-roll dus. En dan nog bakt Peaches er niets van. De rocknummers zijn een aanfluiting van jewelste. Slappe obligate rifjes, slome, zelfs zwakke refreintjes.

Maar Peaches valt vooral door de mand wanneer ze de gortdroge beat opzoekt. Nergens weet zij zo ruig te klinken als de ranzige electrorock van Fat Truckers of Electronicat. Écht geil is ze ook al niet. Hitparademiepjes als Kylie Minoque en Sophie Ellis Baxtor doen het spannender en bovenal funkier. Al lukt het Peaches in 'Operate' - overgoten met Neptunes-sausje - nu juist weer wel en klinkt ook 'Tombstone, Baby' zoals een elektrorocker behoort te klinken. Waarom het de Canadese in de overige nummers op Fatherfucker niet lukt te overtuigen? Ze wil te graag. Ze wil té sexy zijn, té rock-'n-roll, té cool.

En dat is jammer. Want wanneer ze zich concentreert op het haar muziek, dan komt ze tot verrassend resultaat. Zoals in de eerder genoemde nummers 'Operate' en 'Tombstone, Baby', maar eigenlijk vooral in de twee afsluiters van Fatherfucker. 'The Inch' lijkt ontstaan tijdens het bedrijven van de liefde met Berlijner Sascha Funke. Het funky 'Bag it' is geil omdat Peaches hier nu juist wel genoeg te fantaseren overlaat. En dan wil je het plots wel met haar in een Opel Manta A doen. Jammer dat ze zo graag wil. Zo wordt het natuurlijk nooit wat met haar muzikale carrière.

http://www.kindamuzik.net/recensie/peaches/fatherfucker/4042/
Meer Peaches op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/peaches