• achtergronden
• DE 7EVEN
• video's
• agenda

ernaast

Patti Smith | Trampin'

Uit het beste hout gesneden sinds Gone Again.
CD, Columbia

Tekst: Dieter Craeye

Publicatiedatum: 30 juni 2004

Toen Patti Smith zich in 1975 met de gerichte mokerslag Horses in het middelpunt van een tot dan toe overwegend mannelijk muziekbastion knokte, was er van ondergetekende nog weinig leven te bekennen. Intussen hebben we een heuse inhaalbeweging achter de rug, te beginnen met het betoverend mooie en in tristesse gedrenkte Gone Again uit '96. Uitgeput zijn we echter allerminst, want de gewezen punkdiva heeft in haar bijna 30-jarige carrière amper negen platen op haar conto geschreven, inclusief het recent verschenen Trampin'.

Eén en ander kan verklaard worden door het feit dat Smith (57) intussen een aardig woordje kan meepraten inzake ramp- en tegenspoed. Werkelijk niets bleef haar bespaard (ettelijke jaren geleden verloor ze zowel haar man - Fred 'Sonic' Smith -, broer Todd als mentor Robert Mapplethorpe) en ook naar aanloop van deze plaat was het weer van dattum. Dit keer was het zowaar Patti's moeder die het hoekje omging. Ballade 'Mother Rose' is dan ook de meest pakkende en tegelijkertijd de beste song op Trampin'. Met 'Gandhi', 'Peaceable Kingdom' en (kan het duidelijker?) 'Radio Baghdad' gooit Smith zich als een onvervalste vredesactiviste in de strijd en het is vooral die laatste song die dag en nacht door ons geheugen klieft. Dik negen minuten lang serveert ze ons op bloedstollende wijze epische rock die heel sterk doet denken aan het prille New York van Velvet Underground & Nico. Na een hele tijd gedweept te hebben met meesterdichter Arthur Rimbaud is Patti Smith's lof ditmaal bestemd voor William Blake, in 'My Blakean Year'. Verder een handvol puntige rocksongs ('Jubilee', 'Stride of the Mind', 'Cartwheels') die nog steeds uit het goede hout gesneden zijn - niet echt verwonderlijk met hondstrouwe rekruten als gitarist Lenny Kaye en drummer Jay Daugherty aan haar zijde. Ook de prima vertolkte traditional 'Trampin'' (met dochter Jesse op piano) levert nogmaals het bewijs dat we hier met een fenomeen van een zo goed als uitgestorven ras te maken hebben. De gelijknamige full-length is met voorsprong de beste Patti Smith-plaat sinds Gone Again en drijft ons geruisloos, maar zelfverzekerd naar de eerste rijen van het Cactusfestival, waar deze legende op vrijdag 9 juli live te bewonderen is.

http://www.kindamuzik.net/recensie/patti-smith/trampin/6489/
Meer Patti Smith op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/patti-smith