Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als ik even snel een blik op de hoes werp, dan vraag me onmiddelijk af wat Patrick Porter bezielt om een masker te dragen en in een weilandschap tegen een akoestische gitaar aan te schoppen. Hoe dan ook maakt de bizarre hoes me nieuwsgierig naar zijn verse album, Lisha Kill, het slotdeel uit - zoals hij dat noemt - de New York-trilogie.
Het is meteen al raak in het eerste nummer van de plaat, 'Good People with Bad Credit', waarin de liedjesfabrikant uit Denver, Colorado een hijgerige, wat levensmoede stem opzet, die nog het meest doet denken aan wijlen Elliott Smith na een paar kilometer hardlopen. “I'm going crazy, crazy,” zingt Patrick Porter in een dikke vijf minuten zelfmedelijden. Het wordt nog fraaier als hij in het korte 'Endly Baby' het tempo iets opschroeft, waarna hij vervolgens aan de haal gaat met krankzinnige geluidseffecten, zoals radioruis, sjirpende vogeltjes, stemmen uit het hiernamaals en het geluid van ochtendverkeer dat langs zijn raam sjeest. Hij lijkt niet zonder die gekte te kunnen.
Wie bij het uitgesponnen en behoorlijk gekke 'Hospital', toch pas het derde nummer, is blijven zitten, krijgt als beloning weer een mooie liedje voorgeschoteld. Toch kan alleskunner Porter het niet laten om in het titelnummer een beetje te klooien met opmerkelijke instrumenten, zoals speelgoedpiano's, mandolines, accordeons en kapotte keyboards. Het is dat hij nog leeft, maar anders zou je bijna denken aan een reïncarnatie van Syd Barrett.
Halverwege de plaat kan de futuristische antifolk van Porter, die dichter in de buurt komt van Kings Of Convenience dan Devendra Banhart, wel eens een aantal onrustige mensen op stang jagen, maar toch is zeker driekwart van Lisha Kills bewonderenswaardig genoeg om er even melding van te maken, bij deze dus.
http://www.kindamuzik.net/recensie/patrick-porter/lisha-kill/9380/
Meer Patrick Porter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/patrick-porter
Deel dit artikel: