Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie zijn instrument prepareert, met klemmetjes, schroefjes, muntjes of ander kleingoed, doet niet alleen aan uitbreiding van zijn klankwereld. Het 'echte' geluid van piano of gitaar verdwijnt al gauw naar de achtergrond, en in sommige gevallen is het zelfs lastig de beide snaarinstrumenten van elkaar te kunnen onderscheiden.
Gitarist David Brown en pianist Anthony Pateras worstelen een beetje met dat probleem op het album Ataxia. Samen ratelen en rammelen ze er lustig op los, met behulp van de gekste hulpmiddelen. Maar echt op de voorgrond treden met hun vondsten, dat doen ze eigenlijk nauwelijks.
De hoofdrol is echter weggelegd voor de drummer van dit trio, Sean Baxter. Zijn bewust onvaste rolls hobbelen steevast aan achter ál te voordehandliggende accenten. Baxter speelt alsof het drumstel van de mat af schuift, of nee, alsof het doorlopend blijft omvallen. Wie wel eens heeft geluisterd naar de Frank Zappa-song Nine Types of Industrial Pollution weet ongeveer hoe dat klinkt.
Ataxia betekent: verlies van spiercoördinatie, en het tweetaktpitje van Baxter drijft volledig op dit principe. Voor een echt briljant album is dat een beetje te weinig. Er is uiteindelijk veel te zeggen voor deze niet-alledaagse combinatie van akoestische snaarklanken en rommeldebommel-esthetiek.
http://www.kindamuzik.net/recensie/pateras-baxter-brown/ataxia/6399/
Meer Pateras/Baxter/Brown op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pateras-baxter-brown
Deel dit artikel: